بررسی و نقد کتاب «تاریخ نگاری محلی ایران در دوره اسلامی، تاسده هفتم هجری»

کتاب مورد بررسی، از جمله کتاب های تاریخی است که بر جریان متن نگاری در عرصه تاریخ تکیه دارد؛ تاریخ متن نگاری در متن. به بیان دیگر مقصد اثر بازنمایی وقایع یا جریان تاریخی نیست؛ بلکه در این مقام بازسازی سازوکار تاریخ نگاری خاصی- محلی- در روند زمانی معین، از قرن سوم تا هفتم هجری است. سیر تحول تاریخ نگاری محلی از تک نگاری های مکان مند، مانند فتوح و خراج تا زندگی نامه ها در قالب طبقات و رجال و ورود به تاریخ نامه های محلی از جمله نمای روند متحولی را در این عصر نشان می دهند. بنابراین، کتاب سعی در بازنمایی یک روند در اسلوب و روش معنی دار گذشته نگاری معطوف تاریخ نگاری است. آیا نویسندگان به جنس و طبیعت نوشته های خود خودآگاهی داشته اند؟ نگاهی که در این کتاب وجود دارد و با آن نویسنده به عمق زمان فرو رفته و درصدد بازانگاری آن برآمده، در واقع نگاه اسلوب مند تاریخ محلی است که از دریچه فصل کلیات این کتاب به منابع ورود می کند. فرآیند منابع روشنگر سنت غنی تولید به منظور ماندنی کردن زمان گذشته در متون است. بنابراین روند بازسازی و بازانگاری متون در قالب یافتن چارچوبه های در مدار روش و نگرش به واقع توانسته است گویای سنت غنی تاریخ نگاری محلی در ایران دوره میانه باشد. اینک تاب نمایش روند تکاملی تاریخ نگاری محلی در ایران تا قرن هفتم است. فرض اساسی این کتاب این است که زمان، جغرافیا (مکان) و نظام های سیاسی مثلث تحول در تاریخ نگاری محلی هستند.