تاثیر هشت هفته فعالیت استقامتی بر بیان ژن های فاکتور افزایش دهنده مایوسیت-2 و هیستون داستیلاز4 عضلات اسکلتی کند و تند انقباض موش های صحرایی نر ویستار

عضلات اسکلتی از تارهایی با انقباضات مختلف تشکیل شده اند که به طور عمده به تارهای کند انقباض و تند انقباض تقسیم می شوند. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر هشت هفته فعالیت استقامتی بر بیان ژن فاکتور افزایش دهنده مایوسیت-2 و هیستون داستیلاز4 در عضلات اسکلتی نوع کند و تند انقباض موش های صحرایی نر ویستار است.
بدین منظور 20 سر موش صحرایی نر ویستار با 4 هفته سن از مرکز تحقیقات رازی دانشگاه علوم پزشکی لرستان خریداری شد. شرایط آزمایشگاهی یکسان برای موش ها تا رسیدن به سن بلوغ فراهم شد. آشناسازی استقامتی 14 روزه برای آشنایی با دویدن روی تردمیل صورت گرفت. در پایان دوره، موش ها به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (ده سر) و گروه کنترل (ده سر) تقسیم شدند. یک برنامه استقامتی 8 هفته ای، 5 جلسه در هفته برای گروه تجربی اجرا شد.
این پژوهش نشان داد بیان نسبی ژن هیستون داستیلاز4 در عضله بازکننده دراز انگشتان پا تمرینی در مقایسه با گروه شاهد به لحاظ آماری تغییر معناداری نداشت و بیان نسبی ژن فاکتور افزایش دهنده مایوسیت-2 در عضله بازکننده دراز انگشتان پا گروه تمرینی نسبت به گروه شاهد علی رغم کاهش، به لحاظ آماری معنی دار نبود. در عضله نعلی بیان نسبی ژن هیستون داستیلاز4 در گروه تمرینی نسبت به گروه شاهد از لحاظ آماری تغییر معناداری مشاهده نگردید. اما بیان نسبی ژن فاکتور افزایش دهنده مایوسیت-2 در گروه تمرینی در مقایسه با گروه شاهد به لحاظ آماری کاهش معنی داری داشت (05/0P<).
به طور خلاصه نتایج این پژوهش نشان داد که فعالیت استقامتی به مدت 8 هفته موجب تغییر در بیان ژن های هیستون داستیلاز4 و فاکتور افزایش دهنده مایوسیت-2 در عضله بازکننده دراز انگشتان پا نگردید اما در عضله نعلی، بیان ژن فاکتور افزایش دهنده مایوسیت-2 کاهش یافت همچنین در میزان بیان ژن هیستون داستیلاز4 نیز تغییری مشاهده نشد.