تاثیر پیوگلیتازون بر ظرفیت آنتی اکسیدانی و آسیب اکسیداتیو بعد از صدمه نخاعی در موش صحرایی

کاهش ظرفیت آنتی اکسیدانی و آسیب اکسیداتیو نقش کلیدی در گسترش ضایعه بعد از صدمه نخاعی دارد. از آنجایی که پیوگلیتازون (آگونیست PPAR-gamma) دارای ماهیت آنتی اکسیدانی قوی است، این مطالعه به منظور بررسی تاثیر پیوگلیتازون بر میزان ظرفیت آنتی اکسیدانی و آسیب اکسیداتیو در ناحیه ضایعه دیده نخاع در موش صحرایی انجام شد.
در این مطالعه تجربی 18 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به سه گروه 6تایی: شاهد، کنترل ضایعه و ضایعه تیمار با پیوگلیتازون، تقسیم شدند. ضایعه نخاعی بر اساس مدل رها کردن وزنه (کوفتگی) در موش صحرایی انجام شد. حیوانات پیوگلیتازون (mg/kg3) به صورت داخل صفاقی در زمان های 15 دقیقه پس از ایجاد ضایعه و سپس هر 12ساعت تا یک هفته دریافت نمودند. در پایان، میزان مالون دی آلدهید، فعالیت آنزیم های کاتالاز و سوپراکساید دیسموتاز (SOD) و همچنین تغییرات آسیب شناختی نخاع ارزیابی شدند.
القای ضایعه نخاعی در حیوانات کنترل ضایعه میزان مالون دی آلدهید را افزایش (%56) و فعالیت آنزیم های کاتالاز (%48) و سوپراکساید دیسموتاز (%65) را در مقایسه با حیوانات گروه شاهد به طور معنی داری کاهش داد (به ترتیب 0/004P=، 0/001P= و 0/008P=). پیوگلیتازون در حیوانات ضایعه تیمار شده میزان مالون دی آلدهید را کاهش (%38) و فعالیت آنزیم کاتالاز را (%34) در مقایسه با حیوانات گروه کنترل ضایعه به طور معنی داری افزایش داد (به ترتیب 0/035P= و 0/014P=). همچنین پیوگلیتازون از تغییرات آسیب شناختی بافت نخاع در محل ضایعه جلوگیری کرد.
یافته های تحقیق حاضر نشان می دهد تیمار با پیوگلیتازون از طریق افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی بافت نخاع ضایعه دیده باعث کاهش آسیب اکسیداتیو و همچنین تغییرات آسیب شناختی نخاع می گردد.