اثر کاربرد ریشه ای و محلول پاشی برگی سیلیسیم بر رشد توت فرنگی و جذب عنصر های غذایی در تنش شوری در کشت بدون خاک

این پژوهش با هدف بررسی اثر کاربرد ریشه ای و محلول پاشی برگی سیلیسیم روی رشد توت فرنگی و مقدار برخی عنصرهای غذایی در شرایط تنش شوری انجام شد. آزمایش در کشت بدون خاک به صورت فاکتوریل با دو عامل سیلیسیم و شوری در قالب طرح پایه کامل تصادفی در 3 تکرار بر روی نشاهای ریشه دار نشده توت فرنگی رقم پاجرو اجرا شد. پس از کشت و استقرار گیاهان، در مرحله چهار تا پنج برگی تنش شوری با استفاده از نمک کلرید سدیم (NaCl) با غلظت صفر و 40 میلی مولار در محلول غذایی اعمال شد. هم زمان با تنش شوری، تیمار سیلیسیک اسید در غلظت های صفر، 1 و 2 میلی مولار به صورت کاربرد ریشه ای یک روز در میان همراه با محلول غذایی و غلظت صفر، 4 و 8 میلی مولار به صورت محلول پاشی برگی هر دو هفته یک بار استفاده شد. ویژگی های ریخت شناسی و رویشی شامل وزن تر و خشک شاخساره و ریشه، سطح برگ، شاخص سبزینگی، سطح ویژه برگ، عملکرد کل و عنصرهای معدنی شامل سدیم، پتاسیم، کلر، سیلیسیم و نیتروژن گیاهان اندازه گیری شدند. نتیجه ها نشان داد که با افزایش غلظت نمک از صفر به 40 میلی مولار در کلیه سطح های کاربرد سیلیسیم، همه ویژگی ها به جز مقدار سدیم شاخساره و ریشه کاهش یافت. در بیشتر موارد استفاده از سیلیسیم باعث کاهش اثر منفی شوری شد، به طوری که ویژگی های رویشی گیاهان تیمار شده با سیلیسیم در شرایط شوری کاهش کمتری نسبت به گیاهان شاهد داشتند. همچنین، کاربرد ریشه ای سیلیسیم تاثیر بیشتری در کاهش اثرهای منفی شوری بر گیاه داشت.