ارزیابی اثر روش های مختلف تلقیح با باکتری بومی فزآینده رشد بر صفات رویشی و عملکرد برنج (رقم ' طارم هاشمی) تحت تاثیر سطوح مختلف کود پتاسیم

به منظور بررسی اثر باکتری بومی فزاینده رشد Enterobacter sp. بر برخی صفات رویشی و عملکرد دانه برنج (رقم ’طارم هاشمی‘) آزمایشی در یکی از مزارع روستای آقاملک شهرستان بابل در سال 1395 انجام شد. آزمایش به صورت کرت های خردشده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. تیمارها شامل شش سطح کود سولفات پتاسیم (0، 25، 50، 75، 100 و 125 کیلوگرم در هکتار) به عنوان کرت اصلی و روش های تلقیح در چهار سطح (عدم تلقیح بذر یا نشاء به عنوان تیمار شاهد، تلقیح بذر در خزانه، تلقیح ریشه نشاء و تلقیح توام بذر در خزانه و ریشه نشاء) به عنوان کرت فرعی بودند. نتایج نشان داد که روش های مختلف تلقیح موجب افزایش ارتفاع بوته، تعداد پنجه، تعداد برگ در کپه، شاخص سطح برگ و عملکرد دانه به ترتیب 25/1-54/2، 7/11-5/16، 5/12-2/14، 16/7-9/17 و 6/14-8/19 درصد و تسریع وقوع مرحله گرده افشانی حدود یک روز نسبت به شاهد شدند. در این آزمایش اثرات اصلی بر صفات مورد مطالعه معنی دار و اثر متقابل تیمارها غیرمعنی دار بود. روش تلقیح توام بذر در خزانه و ریشه نشاء با باکتری بر روش های دیگر برتری داشت. همچنین، با مصرف کود پتاسیم از صفر تا 125 کیلوگرم در هکتار مقدار تمامی صفات اندازه گیری شده به ویژه عملکرد دانه (2/18 درصد بیشتر از شاهد) افزایش یافت. کاربرد باکتری و مصرف کود پتاسیم از طریق بهبود صفات رویشی تعداد پنجه و برگ منجر به افزایش شاخص سطح برگ شده که از جمله مولفه های مهم در جذب نور بوده و بدین ترتیب سبب بهبود عملکرد برنج شد.