بررسی تاثیر سولفات منیزیم بر تشنج القا شده با پنتیلن تترازول در موش های صحرایی نر نژاد ویستار

منیزم (Mg2+)، دومین عنصر فراوان (بعد از پتاسیم) در سلول است و نقشی مهم در عملکردهای زیستی مختلف، شامل چرخه سلولی، تنظیم فعالیت کانال ها، فعالیت ATPase، تنظیم متابولیک و غیره ایفا می کند.کمبود منیزیم منجر به افزایش وقوع بیماری قلبی عروقی، شامل افزایش فشار خون، سکته مغزی و آترواسکلروز، و اختلالات دستگاه گوارش، مانند از دست دادن اشتها، حالت تهوع و استفراغ می شود. با در نظر گرفتن فعالیت آنتی اکسیدانی منیزیم و نقش استرس اکسیداتیو در پاتوفیزیولوژی تشنج، در مطالعه حاضر اثر سولفات منیزیم بر تشنج القا شده با پنتیلن تترازول (PTZ) در موش های صحرایی نر بالغ نژاد ویستار بررسی گردید.
مواد و تحقیق از نوع تجربی است. موش های صحرایی به صورت تصادفی به 8 گروه تقسیم گردیدند: کنترل سالم، تجربی سالم (دریافت کننده روزانه 05/0، 1/0 و 2/0 گرم بر کیلوگرم وزن بدن سولفات منیزیم به صورت گاواژ)، کنترل بیمار (تزریق درون صفاقی 35 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن پنتیلن تترازول)، تجربی بیمار (دریافت کننده روزانه 05/0، 1/0 و 2/0 گرم بر کیلوگرم وزن بدن سولفات منیزیم به صورت گاواژ همراه با پنتیلن تترازول) . تیمار سولفات منیزیم (05/0، 1/0 و 2/0 گرم بر کیلوگرم وزن بدن) 5/1 ساعت پیش از دریافت اولین دوز پنتیلن تترازول آغاز گردید و تا 28 روز ادامه یافت. موش های صحرایی در روز 29 کشته شدند و پارامترهای استرس اکسیداتیو، فعالیت آنزیم های سوپر اکسید دیسموتاز (SOD)، کاتالاز (CAT)، گلوتاتیون پر اکسیداز (GPX) و مالون دی آلدئید (MDA) در هموژن بافت کبدی اندازه گیری گردید. داده ها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس یک عاملی ارزیابی گردیدند.
تیمار با سولفات منیزیم (1/0 و 2/0 گرم بر کیلوگرم وزن بدن) میزان فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی، شامل سوپر اکسید دیسموتاز ، کاتالاز و گلوتاتیون پر اکسیداز را افزایش داده، در حالی که میزان فعالیت مالون دی آلدئید را کاهش داده است (05/0 p<).
به نظر می رسد که سولفات منیزیم احتمالا منجر به اصلاح پراکسیداسیون لیپیدی و کاهش میزان رادیکال های آزاد شده و نهایتا در ایجاد محافظت در برابر استرس اکسیداتیو القا شده با پنتیلن تترازول موثر می باشد.