چگونگی مداخله زمینه گرا درپایداری و باززنده سازی بافت های تاریخی با بهره گیری از روش چیدمان فضا

صنعت گردشگری با تاثیر بالقوه خود در اقتصاد هر کشور از جمله مقوله هایی است که همیشه مورد توجه مسئولین امر بوده است. با گسترش شهرنشینی و سرعت تغییرات در شهرها قریب به چند دهه است که بافت تاریخی شهرها دچار دگرگونی شده و هماهنگی خود را با ساختار اصلی حرکتی شهر از دست داده اند. این امر خصوصا از بعد گردشگری فضاهای شهری و میراث تاریخی و فرهنگی، شهرها را تحث تاثیر قرار داده و باعث کاهش تعداد مراجعین و فراموشی تدریجی یادمان های گذشته شهرها شده است. هدف این مقاله پیشنهاد راهکار مناسبی جهت طراحی مجموعه گردشگری با رویکرد زمینه گرا در جوار سرو کهنسال ابرکوه و بافت خاص پیرامونی است، که در آن پس از بیان مطالعات در حوزه باززنده سازی بافتهای تاریخی و تلاشهای انجام شده برای طراحی زمینه گرا به معرفی تئوری چیدمان فضا برای کمک به ارائه نتایج مطالعاتی دقیقتر پرداخته می شود. پژوهش از نوع کاربردی توسعه ای و روش پژوهش، توصیفی تحلیلی است و گردآوری اطلاعات از طریق منابع کتابخانه ای، مراکز آمار و بررسی های میدانی انجام شده است. در نتایج نهایی با تعیین عوامل تاثیرگذار در طراحی زمینه گرا در بافت های تاریخی، راهکاری برای تبیین ضوابط طراحی زمینه گرا جهت پایداری بافت های تاریخی فرهنگی شهرها پیشنهاد می شود. با کمک این معیارها و با توجه به میزان دسترسی و دید در مسیرهای موجود در بافت مجموعه، محل های مناسب به منظور کاربری های متعدد در طراحی معماری در نظر گرفته خواهد شد؛ در طراحی های آینده با کمک استفاده از شاخص های نرم افزارهای دیگر در این چارچوب می توان دقت طراحی زمینه گرا را بالاتر برد.