تبیین شاخص های موثر بر افزایش قابلیت پیاده مداری به منظور ارتقای پایداری اجتماعی در محلات (محله چیذر)

بررسی انواع الگوهای توسعه محلی نشان می دهد، قابلیت پیاده مداری به عنوان موضوعی محوری در این الگوها (مانند توسعه پایدارمحلی، نوشهرگرایی، رشد هوشمند و توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی) مورد تاکید است. توجه به این موضوع درکنار تبعات فردی (سلامت فیزیکی و روانی)، تبعات اجتماعی را نیز در بردارد که به ارتقای حیات مدنی و اجتماعی و از این رهگذر به پایداری اجتماعی محلات منجر می شود. بررسی مفهوم محلات پایدار نشان می دهد، یکی از راهکارهای تحقق پایداری اجتماعی در سطح محلات، ارتقای کیفیت زندگی به منظور حضور و انجام فعالیت های اجتماعی و اختیاری است. در عین حال یکی از شاخص های محلات پایدار، طراحی شهری مبتنی بر خلق مکان و ایجاد حس تعلق ذکر شده است. این مقاله بر آن است تا تاثیر ارتقای پیاده مداری در سطح محلات را به عنوان یک راهکار طراحی شهری محلات پایدار بر ابعاد پایداری شدن اجتماعی در سطح محلات مورد بررسی قرار دهد. بنابراین ضمن بررسی مفهوم محلات پایدار و رویکرد پایداری اجتماعی، شاخص هایی که بر افزایش و حضور اجتماعی و اختیاری پیاده موثر هستند، شناسایی می شوند. به منظور تدقیق شاخص ها، نمونه ای از محلات تهران (چیذر) انتخاب و 180 پرسش نامه توزیع و تحلیل همبستگی بر روی داده ها انجام شده است. نتایج نشان می دهد از دید استفاده کنندگان، در کنار عواملی چون پیوستگی مسیر، طراحی مطلوب، توجه به ابعاد زیبایی شناختی، تجهیز مسیر (عوامل کالبدی)؛ سایر عوامل غیرکالبدی مانند هنجارهای اجتماعی و فرهنگی بر حضور اجتماعی پیاده ها در فضا تاثیرگذار هستند.