اثربخشی روان درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر بهزیستی روان شناختی مادران کودکان اوتیسم

تولد کودک اوتیسم ضربه های مخربی را بر سازگاری و بهزیستی روانی خانواده ها وارد می سازد. به نحوی که خانواده های کودکان اوتیسم مشکلات سازشی بیشتری نسبت به والدین کودکان عادی دارند. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر روان درمانی مبتنی برکیفیت زندگی بر بهزیستی روان شناختی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم بوده است.
این مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل اجرا گردید. جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای کودک اوتیسم مراجعه کننده به مرکز اوتیسم شهرستان کاشان در پاییز سال 1395 بود، که با در نظر گرفتن ملاک های ورود و خروج، بیست نفر واجد شرایط ورود به مطالعه به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت هشت جلسه (هفته ای یک جلسه شصت دقیقه ای) تحت آموزش به شیوه روان درمانی مبتنی برکیفیت زندگی قرار گرفتند اماگروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. در این پژوهش از پرسشنامه بهزیستی روان شناختی ریف و مقیاس کیفیت زندگی درمانی استفاده گردید. داده ها با با بهره گیری از روش آماری تحلیل کواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج تجزیه کواریانس نشان داد آموزش روان درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی منجر به افزایش معنادار عملکرد بهزیستی روان شناختی (پذیرش خود، روابط مثبت با دیگران، خودمختاری، تسلط بر محیط، زندگی هدفمند و رشد فردی) گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در مرحله پس آزمون شده است.(05/>P)
این کودکان، با تاخیر در ارتباط و الگوهای ارتباطی کلیشه ای محدود خود، فشارهای روانی بسیاری را بر خانواده ها و به خصوص مادران وارد می کنند. بنابراین برنامه هایی جهت حمایت از خانواده ها و آموزش راهبردهای سلامت روانی ضروری می باشد.