مقایسه تاثیر شش هفته تمرین تعادلی، تیپینگ و ترکیبی بر حس عمقی و عملکرد حرکتی مچ پای والیبالیست های پسر نوجوان با ناپایداری مزمن مچ پا

امروزه فواید تمرین تعادلی و استفاده از تیپینگ در پیشگیری و بهبود آسیب های ورزشی خصوصا در اسپرین و دررفتگی های ناشی از عدم تعادل و نقص در حس عمقی مورد توجه قرار گرفته است. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه تاثیر شش هفته تمرین تعادلی، تیپینگ و ترکیبی بر حس عمقی و عملکرد حرکتی مچ پای والیبالیست های پسر نوجوان با ناپایداری مزمن مچ پا بود.
در مطالعه شبه تجربی حاضر، 45 والیبالیست پسر نوجوان دارای ناپایداری مزمن مچ پا به صورت هدفمند شرکت کردند. از آزمون بالینی کشویی قدامی و پرسش نامه ناپایداری عملکردی مچ پا (CAIT) به منظور تایید ناپایداری مچ پا، از دستگاه آیزوکینتیک به منظور اندازه گیری حس عمقی مفصل مچ پا و از آزمون عملکردی جهش تک پا به شکل 8 انگلیسی (8) برای سنجش عملکرد حرکتی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس ANCOVA و آزمون تعقیبی سیداک استفاده شد (05/0P≤).
در همه گروه ها،از پیش آزمون به پس آزمون برای اندازه های حس عمقی 10 درجه دورسی فلکشن، 20 درجه پلانتارفلکشن و عملکرد حرکتی اختلاف معنادار مشاهده شد (05/0P<). همچنین تفاوت بین میانگین گروه های تمرین تعادلی و ترکیبی در مقایسه با گروه تیپینگ در پس آزمون معنادار بود (05/0P<)، در حالی که تفاوت بین دو گروه تمرین تعادلی و ترکیبی معنادار نبود (05/0P>).
با توجه به اندازه اثر بالای به دست آمده، پیشنهاد می شود از تمرین تعادلی و ترکیبی جهت بهبود حس عمقی و عملکرد حرکتی مچ پای والیبالیست های پسر نوجوان با ناپایداری مزمن مچ پا استفاده شود.