رابطه رواندرستی معنوی و امید با کیفیت زندگی و شادزیستی در سالمندان

سالمندی یکی از دوره های زندگی بشر است که امروزه به دلیل پیشرفت تکنولوژی و خدمات بهداشتی افراد بیشتری می توانند این دوره را تجربه کنند، بنابراین توجه به رواندرستی وکیفیت زندگی این افراد از حقایق انکار ناپذیر جوامع امروزی است. مساله پژوهش حاضر این است که آیا بین رواندرستی معنوی و امید با کیفیت زندگی و شادکامی در سالمندان رابطه وجود دارد؟ لذا هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین رواندرستی معنوی و امید با کیفیت زندگی و شادکامی در سالمندان شهر تهران بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. نمونه این پژوهش شامل 263 نفر از افراد سالمند (113 مرد و 130 زن) بود که بر اساس روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش از پرسشنامه های رواندرستی معنوی (پالوتزیان و الیسون، 1982)، امید (اشنایدر و همکاران، 1991)، کیفیت زندگی (سازمان جهانی بهداشت، 2001) و شادزیستی آکسفورد (آرگیل و لو، 1989) استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین رواندرستی معنوی و امید با کیفیت زندگی و شادزیستی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد (01/0P<). تحلیل رگرسیون نشان داد که رواندرستی معنوی و امید می توانند کیفیت زندگی و شادزیستی را در سالمندان پیش بینی کنند (01/0P<). به این معنا که افرادی که از رواندرستی معنوی و امید بالاتری برخوردار بودند کیفیت زندگی و شادزیستی بهتری را تجربه می کردند.