اثر مهار آنزیم سیکلو اکسیژناز-2 بر آستانه تشنج ناشی از پنتیلن تترازول در موش سوری

مطالعات قبلی نقش حفاظتی آنزیم سیکلواکسیژناز را در پیشرفت صرع نشان داده اند. بااین حال، دخالت سیکلواکسیژناز-2 در بیماری زایی صرع کاملا شناخته شده نیست. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر سلکوسیب و نیمزولاید (مهارکننده های اختصاصی سیکلو اکسیژناز-2) بر آستانه تشنج کلونیک ناشی از پنتیلن تترازول در موش های سوری طراحی گردید.
در این مطالعه تجربی موش های سوری نر سفید به صورت تصادفی به 13 گروه شامل گروه های کنترل، حلال (توئین 80)، و 11 گروه آزمایشی دریافت کننده نیمزولاید (2/5، 5 و 10 میلی گرم بر کیلوگرم)، سلکوکسیب (2/5، 5 و 10 میلی گرم بر کیلو گرم)، دیازپام (0/1، 0/5 و 5 میلی گرم بر کیلوگرم) و ترکیب دوز غیرموثر دیازپام با نیمزولاید یا سلکوکسیب تقسیم شدند. آستانه تشنج کلونیک ناشی از پنتیلن تترازول در همه گرو ه ها ارزیابی گردید.
نیمزولاید (2/5 و 5 میلی گرم بر کیلوگرم)، سلکوکسیب (2/5 و 5 میلی گرم بر کیلوگرم) و دیازپام (5/0 و 5 میلی گرم بر کیلوگرم) به طور معنی داری آستانه تشنج ناشی از پنتیلن تترازول را در مقایسه با گروه حلال افزایش دادند (0/05

نتیجه گیری

نتایج مطالعه حاضر نقش احتمالی ایزوآنزیم COX-2 را در بیماری زایی صرع نشان می دهد. احتمال می رود برخی مهار گرهای COX-2 نظیر سلکوکسیب از طریق نورون های گاباارژیگ عمل کرده و با افزایش رهایش گابا موجب کاهش تحریک پذیری شوند. همچنین، تفاوت اثر سلکوکسیب و نیمزولاید می تواند مربوط به اثر متفات این دو ترکیب بر COX-1 و COX-2 باشد.