سنجش مولفه های معرفت شناسی دوره تجدد در ساحت علوم انسانی و آسیب شناسی آن

علوم انسانی مدرن که امروزه در مراکز علمی جهان تدریس میشود، زمان شکلگیری آن به دوره تجدد دنیای غرب میرسد؛ دورانی که به جدایی علم و دین و عقل و ایمان معروف است. مبانی نظری این علوم انسانی بلحاظ هستی شناسی به ماده، بلحاظ انسان شناسی به اومانیسم، بلحاظ فرجام شناختی به علمانیت و بلحاظ معرفتی به حس، تجربه، تحقیق پذیری و عقل ابزاری محدود است. باید پرسید که پیشینه و زمینه های معرفتی شکلگیری علوم انسانی مدرن غرب چیست؟ و آسیبهای معرفتی، ارزشی و روانی و معنوی ناشی از آن کدام است؟ این تحقیق با روش توصیفی و تحلیلی با بررسی تاریخی مسئله معرفت در غرب درصدد بازشناسی عوامل معرفتی تاثیرگذار در شکلگیری علوم انسانی دوره تجدد و آسیبهای آن است. محدود کردن علم به ساینتیسم، انسان به اومانیسم و عالم هستی به پدیده های طبیعی و راه کسب معرفت به حس، تجربه، دلیل گرایی و عقل گرایی حداکثری، تفکیک شناختی بین پدیدار و شیء فی نفسه و نادیده انگاشتن حس باطنی و معرفتهای فطری، عقل شهودی و وحی از جمله عوامل مهمی هستند که در شکلگیری علوم انسانی نوین غرب موثرند و سبب پیدایش بحرانهای معرفتی، ارزشی و روانی، فقر معنویت، رشد هیچ انگاری و... در دنیای امروز گردیده است.