مقایسه درمان تحریک شناختی و روش مونتسوری مبتنی بر دمانس، بر کارکردهای شناختی مبتلایان به بیماری آلزایمر

آلزایمر، شایع ترین نوع دمانس، یک اختلال دژنراتیو مزمن و پیش رونده عصبی است که بر کارکردهای شناختی فرد اثر می گذارد. این پژوهش باهدف بررسی و مقایسه اثربخشی درمان تحریک شناختی و روش مونتسوری مبتنی بر دمانس در کارکردهای شناختی افراد مبتلا به آلزایمر اجرا گردید.
طرح پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. تعداد 34 نفر از مبتلایان به بیماری آلزایمر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه آزمایش یک (روش مداخله: درمان تحریک شناختی)، گروه آزمایش دو (روش مداخله: مونتسوری مبتنی بر دمانس) و گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار سنجش پرسشنامه آزمون کوتاه وضعیت ذهنی، درجه بندی بالینی زوال عقل و ارزیابی شناختی کوتاه بود. داده ها توسط آزمون آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری و در نرم افزار آماری SPSS 24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که بین دو گروه درمان تحریک شناختی و روش مونتسوری مبتنی بر دمانس ازنظر نمرات آزمون کوتاه وضعیت ذهنی، درجه بندی بالینی زوال عقل و ارزیابی شناختی کوتاه، تفاوت معنی دار وجود دارد. برآورد اثرات بین آزمودنی ها بر روی نمرات آزمون ها، نشان دهنده اثربخشی بیشتر درمان تحریک شناختی بود.
هرچند درمان تحریک شناختی نسبت به روش مونتسوری مبتنی بر دمانس اثربخشی بیشتری را نشان داد ولی هر دو روش می توانند به عنوان مداخله های غیر دارویی موثر، جهت بهبود وضعیت شناختی مبتلایان به آلزایمر بکار گرفته شوند.