بررسی نقش شدت تمرین ورزشی بر غلظت اپلین پلاسما و مقاومت به انسولین در سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو

هدف این پژوهش مقایسه اثر تمرینات تناوبی خیلی شدید و تداومی بر غلظت اپلین پلاسما و مقاومت به انسولین در سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو بود.
این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی است و از نظر جمع آوری اطلاعات، کمی و کاربردی است. در این مطالعه، تعداد 39 مرد و زن (سالمند دیابتی نوع 2 به صورت تصادفی به سه گروه تمرین تناوبی خیلی شدید (HIGH)، تمرین تداومی با شدت متوسط (CONT) و گروه کنترل (CTL) تقسیم شدند. مداخله تمرینی سه جلسه در هفته و به مدت 10 هفته روی دوچرخه کارسنج اجرا شد. تمرین HIIT شامل 6 تناوب و هر تناوب 4 دقیقه با شدت 90-85 درصد حداکثر ضربان قلب (HRmax) و 3 دقیقه با شدت 50-45 درصد HRmax بود. برنامه تمرینی گروه تداومی با شدت متوسط شامل 42 دقیقه با شدت 70 درصد HRmax بود. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، خون گیری انجام شد و سطوح اپلین پلاسما، شاخص های بیوشیمیایی لیپیدی، گلوکز، هموگلوبین گلیکولیزه و انسولین پلاسما اندازه گیری شد. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن 16 برای آنالیز واریانس یک طرفه با آزمون تعقیبی توکی انجام شد.
آزمون آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی کاهش معنادار مقاومت به انسولین در دو گروه تمرین نسبت به گروه کنترل نشان داد (019/0 P =). میزان سطوح پلاسمایی اپلین در گروه HIGH در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری داشت (022/0 P =). آمادگی قلبی تنفسی (VO2peak) در گروه های تمرینی در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری داشت (008/0=p). به دنبال 10 هفته تمرین ورزشی سطوح پلاسمایی HDL در گروه های تمرینی افزایش معناداری داشت (022/0 P =) و در مقابل سطوح پلاسمایی LDL کاهش معنا داری داشت (046/0 P =). با وجود این، اختلاف معناداری بین گروه های تمرینی وجود نداشت.
احتمالا تمربن های تناوبی خیلی شدید بر بهبود و تنظیم ترشح اپلین و سایر شاخص های گلیسمی در مقایسه با پروتکل های تمرین تداومی در سالمندان دیابتی نوع 2 تاثیر بارزتری داشته باشد.