فرجام شناسی انسانی در تفکر قبالای

اعتقاد به آخرالزمان و فرجام جهان و انسان یکی از مولفه های سنت های دینی است. در مکتب عرفانی یهود، یعنی قبالا، نیز اعتقاد به فرجام امور، در دو حوزه انسانی و کی هانی، بسیار پررنگ است؛ در فرجام شناسی انسانی این مکتب، انسان ها کالبدهای معنوی خاصی موسوم به نفش‏، روئح و نشامه دارند که هر کدام اقتضائات خاص خود را دارد و بر این اساس تاکید شده که حیات آدمیان پس از مرگ منقطع نشده و آنها در عوالم مختلفی با درجات متفاوت، به زندگی خود ادامه می دهند. انسان ها پس از مرگ مورد داوری خداوند قرار می گیرند و بر حسب اعمال نیک و بدشان به بهشت یا دوزخ می روند. در برخی متون قبالا به تناسخ نیز اشاره شده؛ بدین ترتیب که بعد معنوی انسان بدکار پس از مرگ دوباره به این عالم بازخواهد آمد. فرآیند بازگشت های متوالی آن قدر ادامه می یابد که او نسبت به سفیروت (صفات الاهی) معرفت کافی کسب کند