مروری بر روش های مدل سازی استئوآرتریت

استئوآرتریت یک اختلال مفصلی مزمن و سیستمیک است که می تواند هر مفصلی را در بدن درگیر کند ولی بیشتر، مفاصل تحمل کننده وزن اندام پایینی و دست را درگیر می کند. شیوع این بیماری در انسان با بالا رفتن سن و چاقی افزایش می یابد. تغییرات بیومکانیکی و بیولوژیکی که به دنبال آسیب های زانو رخ می دهند، در توسعه استئوآرتریت پس ضربه ای دخیل هستند و به عنوان یک بیماری تحلیل برنده مفاصل، سبب ایجاد تخریب غیرقابل بازگشت غضروف هیالین می شود. که با ایجاد درد دائم و ازبین بردن عملکرد مفصل، کیفیت زندگی بیمار را پایین می آورد.
برای درک بهتر چگونگی پیشرفت استئوآرتریت، به ویژه در مراحل اولیه و نیز ارزیابی اثر داروها و روش های درمانی جدید، نیاز به مدل سازی آن در حیوانات می باشد. این مدل ها می توانند خود به خودی و یا القائی باشند. استئوآرتریت خود به خودی می تواند به صورت طبیعی در موش های نژاد Str-Ort که به صورت ژنتیکی دست کاری شده اند، رخ دهد. تزریق داخل مفصلی مواد شیمیایی نظیر منوآیودی استات نیز می تواند سبب القاء استئوآرتریت گردد.
همچنین امروزه به صورت گسترده از مدل سازی های جراحی، برای القاء استئوآرتریت استفاده می شود که همگی ناپایداری مفصل را برای ایجاد این بیماری نشانه می روند. خوکچه ها معمولا برای تحقیق درباره ی غضروف مفصلی مورد استفاده قرار می گیرند و یک مدل معمول برای مطالعه روند بازسازی نقیصه غضروفی کانونی می باشند. پیشرفت شرایط تجربی القاء استئوآرتریت مشابه روند طبیعی این بیماری ناشی از بی ثباتی مفصل است و پاتولوژی گراس نهایی نیز دقیقا مشابه می باشد.
روش هایی که امروزه برای ایجاد استئوآرتریت استفاده می شود شامل برداشت منیسک جانبی و قطع رباط صلیبی قدامی است؛ که به نظر می رسد این روش ها باعث التهابات کمتری شده و تنها یک بی ثباتی مفصلی خفیف ایجاد می کنند که نه تنها ضایعات تکرارپذیری را در مدل ایجاد می کند بلکه ضایعات ایجاد شده مشابه ضایعات استئوآرتریت در انسان است. این روش امکان ارزیابی دژنراسیون غضروفی را به وسیله رادیوگرافی، بافت شناسی و آنالیز ملکولی فراهم می کند.