مقایسه ی تاثیر دگزامتازون و لیدوکائین وریدی در پیش گیری از بروز اختلالات شناختی بعد از عمل جراحی کاتاراکت در سالمندان

از بین اختلالات شناختی بعد از عمل جراحی به خصوص در سالمندان، دلیریوم از اهمیت بالاتری برخوردار می باشد. این اختلال می تواند باعث تغییراتی در شخصیت و حافظه ی بیمار شود و عوارض پس از عمل جراحی را افزایش دهد. در این مطالعه، تاثیر تجویز وریدی دگزامتازون و لیدوکائین بعد از القای بیهوشی عمومی در پیش گیری از بروز اختلالات شناختی بعد از عمل جراحی کاتاراکت در سالمندان مقایسه شد.
در این کارآزمایی بالینی آینده نگر شاهددار دو سو کور، 333 بیمار بالای 65 سال با شاخص American Society of Anesthesiologists (ASA) درجه ی I و II که کاندیدای عمل جراحی کاتاراکت به روش بیهوشی عمومی بودند، به صورت تصادفی به سه گروه لیدوکائین، دگزامتازون و شاهد (دارونما) تقسیم شدند و در هر بیمار، مقادیر نمره ی شناختی قبل از عمل و بعد از عمل ثبت شد.
از سه گروه دریافت کننده ی لیدوکائین، دگزامتازون و شاهد، 6/4،3/6 و 5/3 درصد قبل از عمل دچار اختلال شناختی بودند، اما بین سه گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت (62/0 = P). تعداد افراد دچار اختلال شناختی در 24 ساعت بعد از عمل در سه گروه پیش گفته به ترتیب 0/12، 9/9 و 6/9 درصد بود و تفاوت بین سه گروه معنی دار نبود (98/0 = P). در یک هفته بعد از عمل نیز در سه گروه لیدوکائین، دگزامتازون و شاهد به ترتیب 3/8، 1/8 و 8/8 درصد دچار اختلال شناختی بودند، اما تفاوت سه گروه معنی دار نبود (98/0 = P).
در این مطالعه، استفاده از لیدوکائین و دگزامتازون در کاهش بروز اختلال شناختی، ارجحیتی نسبت به یکدیگر نداشت، اما از آن جایی که دگزامتازون در بیماران تحت عمل جراحی آب مروارید به علت وجود بیماری های زمینه ای محدودیت مصرف دارد، استفاده از لیدوکائین در این بیماران نسبت به دگزامتازون ارجحیت دارد.