اثربخشی طرح واره درمانی گروهی بر سبک های دلبستگی (ایمن، ناایمن اضطرابی و ناایمن اجتنابی) و علائم بیماران مبتلا به اختلال وسواسی- جبری

اختلال وسواسی-جبری، یکی از جدی ترین مشکلات سلامت روان است. تجارب اولیه رشدی از جمله دلبستگی، نقش مهمی در شکل گیری آسیب روانی ایفا می کند. این پژوهش با هدف بررسی طرح واره درمانی بر تعدیل سبک های دلبستگی (ایمن، ناایمن اضطرابی و ناایمن اجتنابی) و علائم بیماران مبتلا به اختلال وسواسی- جبری طرح ریزی شده است.
روش تحقیق: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، جامعه آماری شامل بیماران مراجعه کننده به کلینیک های روان پزشکی سطح شهر بیرجند بود که بر اساس معیارهای ورود، 32 نفر از آنها با استفاده از روش تصادفی همراه با جایگزینی، وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری داده ها، چک لیست وسواس ییل براون و پرسشنامه سبک دلبستگی Hazen و Shaver بود. داده های جمع آوری شده پس از ورود به نرم افزار SPSS (ویرایش 22) ، توسط آزمون های آماری تی تست مستقل، تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و بن فرونی، در سطح معنی داری (05/0P<) تجزیه و تحلیل شدند. میانگین نمرات پس آزمون و پیگیری سه سبک دلبستگی (ایمن،ناایمن اضطرابی و ناایمن اجتنابی) و نمره وسواس در گروه مداخله تفاوت معنی داری با گروه کنترل داشت (001/0P<). همچنین در گروه مداخله، میانگین نمره دو سبک دلبستگی ناایمن اجتنابی و اضطرابی و علائم وسواس در پس آزمون در مقایسه با نمره پیش آزمون کاهش و نمره سبک دلبستگی ایمن افزایش معنی داری نشان داد (001/0P<). با توجه به نتایج به دست آمده، سبک های دلبستگی بویژه دلبستگی ناایمن اضطرابی ودلبستگی ناایمن اجتنابی با علائم اختلال وسواس مرتبط می باشند و طرحواره درمانی از طریق تعدیل سبک های دلبستگی می تواند باعث کاهش علائم وسواس شود.