نگرش پرستاران در خصوص دستور عدم احیا: یک مطالعه توصیفی مقطعی

فرآیند تصمیم گیری درباره دستور عدم احیا منحصر به فرد و پیچیدگی است، زیرا تنها تصمیم درمانی است که باید از قبل گرفته شود و نیازمند مشارکت و نظر خواهی می باشد یکی از اعضا تیم درمان که نقش مهمی در سلامت بیمار دارد پرستاران هستند که نگرش آن ها در مورد دستور عدم احیا از اهمیت خاصی برخوردار است. لذا بر آن شدیم تا با انجام مطالعه حاضر به نقش نگرش پرستاران در مورد عدم احیا بپردازیم این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی است که در سال 1396 بر روی 144 پرستارشاغل در بیمارستان های وابسته به علوم پزشکی جهرم با روش نمونه گیری تصادفی ساده صورت گرفت. ابزار گردآوری داده پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه استاندارد Dun انجام شده است. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از امارهای توصیفی (درصد، میانگین و انحراف معیار) و ازمون های استنباطی (تی تست، کای دو و من ویتنی) با استفاده از نرم افزار spss نسخه 21 صورت گرفت. بر اساس آزمون های آماری من ویتنی پرستاران شرکت کننده در این پژوهش با نسبت به دستور عدم احیا نگرش مثبتی داشتند (P<0. 05) بین نگرش پرستاران نسبت به دستور عدم احیا و جنس و سابقه کار بالینی رابطه معنی داری وجود داشت، به طوری که زنان نسبت به مردان نگرش مثبت تری نسبت به دستور عدم احیا وجود داشت (P<0. 05). هم چنین با افزایش سابقه کار بالینی نگرش نسبت به دستور عدم احیا افزایش یافته بود. (P<0. 05) نتایج این مطالعه حاکی از آن بود که اکثر پرستاران نسبت به دستور عدم احیا نگرش مثبتی داشتند و با توجه به اینکه پرستاران به عنوان یکی از اعضا مهم کادر درمان و احیا به شمار میروند، توجه بیشتر به دیدگاه و نظرات پرستاران میتواند در ارتقا سطح احیا موثر باشد، بنابراین پیشنهاد می شود در وزارت بهداشت قوانینی که اختیارات بیشتری برای پرستاران در این موارد در نظر میگیرد تدوین شود.