رابطه دین داری و امید: نقش واسطه ای صبر

هدف این پژوهش تدوین مدلی ساختاری جهت تعیین رابطه مولفه های دینداری، صبر و امید بود. روش پژوهش حاضر همبستگی بود. شرکتکنندگان شامل 527 دانشجوی دانشگاه شیراز بودند که با روش نمونه برداری تصادفی خوشهای چندمرحلهای انتخاب و پرسشنامه دینداری (گلاک و استارک، 1965) ، مقیاس صبر (خرمائی، فرمانی و سلطانی، 1393) و پرسشنامه امید (اشنایدر، 1996) را تکمیل کردند. نتایج نشان داد که مدل پیشنهادی با داده های پژوهش برازش مناسب دارد و اثر مستقیم دینداری بر صبر و صبر بر امید تایید شد. همچنین اثر واسطهای صبر بین دینداری و امید مورد تایید قرار گرفت. بر اساس یافته های پژوهش حاضر بهتر است بر باورها و اعتقادات مذهبی (مانند معرفت الهی) و عاطفه دینی (مانند دلبستگی به خدا) بیش از مناسک و پیامدهای دینی کار شود. به عبارت دیگر، ابعاد مختلف دین، اگر با صبوری همراه شوند باعث ارتقا سطح امیدواری افراد شده، برای ایجاد زندگی پرامید و هدفمند جوانان موثرتر از حالتی است که آموزش دینداری بهتنهایی انجام شود. نتیجه این فرایندها تولید نظریه و مدلهایی خواهد بود که در کاربستهای تربیتی، آموزشی، مشاورهای و درمانی سودمند و موثر باشد.