مقایسه اثرات سمیت سلولی پارتنولید، ملفالان و پروکاربازین در سلول های سرطانی کولون و کبد

آدنوکارسینومای کولون و کارسینومای کبد از جمله شایع ترین سرطان ها در ایران هستند که آمار ابتلا و مرگ ناشی از آنها موجب نگرانی است. از آنجا که تلاش جهت معرفی رویکردهای جدید و موثرتر ضد سرطان بشدت احساس می شود، هدف از این پژوهش مقایسه اثرات سمیت سلولی پارتنولید، ملفالان و پروکاربازین بود. در این مطالعه از دو رده سلول HT29 و HepG2 (به ترتیب مدل هایی از سلول های آدنوکارسینومای کولون و کارسینومای کبد انسان) استفاده شد. پس از تیمار سلول ها طی 24، 48 و 72 ساعت با غلظت های افزایش یابنده از مواد، میزان زنده مانی سلول ها با استفاده از روش سنجش MTT ارزیابی و تغییرات ریخت شناسی سلول ها بررسی شد. مقادیر IC50 پارتنولید و ملفالان در سلول های HT29 پس از 72 ساعت به ترتیب 5/8 و mg/mL 160 محاسبه شد، در حالیکه تیمار با بالاترین غلظت پروکاربازین تنها 5 درصد کاهش زنده مانی را سبب شد. همچنین IC50 پارتنولید و ملفالان در سلول های HepG2 به ترتیب 15 و 80 میکروگرم بر میلی لیتر تعیین شد، و تیمار با غلظت 160 میکروگرم بر میلی لیتر پروکاربازین زنده مانی سلولی را تنها 18 درصد کاهش داد. تغییرات ریخت شناسی هر دو رده سلولی نیز پس از تیمار با پارتنولید نتایج حاصل از بررسی MTT را تایید کرد. با توجه به اینکه پارتنولید دارای اثرات سمیت سلولی بیشتری نسبت به دو نوع داروی آلکیله کننده بود، می تواند به عنوان گزینه مناسبی جهت طراحی رژیم های شیمی درمانی برای آدنوکارسینومای کولون و کارسینومای کبد مد نظر قرار گیرد.