ارزیابی وضعیت بالفعل بیابان زایی، با تاکید بر سه معیار آب ، پوشش گیاهی و خاک بر اساس مدل IMDPA (مطالعه موردی: علامرودشت لارستان)

با توجه به رشد روزافزون جمعیت و کاهش سرانه ی زمین برای تامین غذا ، پدیده ی بیابان زایی که با کاهش استعداد باروری اراضی، کاهش تولیدات کشاورزی، افزایش تلفات منابع آب و خاک، کاهش کمی وکیفی منابع مرتعی و غیره همراه است، به روند کاهش امکانات و منابع در برابر رشد جمعیت شتاب بیشتری می دهد. در واقع جدی ترین اثر نامطلوب بیابان زایی،کاهش توان تولید و تهدید امنیت غذایی و از بین بردن ساختارهای بنیادی زیستی است. بنابراین امروزه مسئله بیابان زایی و جلوگیری از توسعه ی آن در حوزه ی بین المللی و ملی جزء مهمترین مسایل مطرح می باشد. به منظور بررسی شدت بیابان زایی منطقه علامرودشت، از مدل بیابان زایی IMDPA استفاده گردید. برای ارزیابی پتانسیل بیابان زایی 3 معیار خاک، آب و پوشش گیاهی در نظر گرفته شد. در این مدل برای معیار خاک 4 شاخص هدایت الکتریکی، درصد سنگ و سنگریزه عمقی، بافت و عمق خاک ، برای معیار آب، 4 شاخص هدایت الکتریکی، میزان کلر، میزان جذب سدیم و افت سطح آب زیر زمینی و برای معیار پوشش گیاهی 3 شاخص وضعیت پوشش گیاهی، تجدید پوشش گیاهی و بهره برداری از پوشش گیاهی در نظر گرفته شدند. بر پایه شاخص های گزینش شده برای هر معیار، از میانگین هندسی شاخص ها در هر معیار، نقشه کیفی معیار مورد نظر بدست آمد و در پایان از میانگین هندسی معیارها، نقشه شدت بیابان زایی تهیه شد. نقشه شدت بیابان زایی بدست آمده نشان دهنده ی کلاس متوسط تا شدید روند بیابان زایی در منطقه می باشد. با توجه به ارزیابی های صورت گرفته مشخص شد که معیار آب با میانگین وزنی 78/2 (کلاس شدید) ، همچنین پوشش گیاهی با میانگین وزنی 77/2 (کلاس شدید) بیشترین تاثیر را در بیابان زایی منطقه دارند و معیار خاک با میانگین وزنی 07/2 در کلاس بیابان زایی متوسط قرار دارد.