اخراج اتباع بیگانه در حقوق کیفری ایران

بسط روابط بین المللی و نیز گسترش مسائل سیاسی و اجتماعی مختلف در جهان، موجب افزایش روابط مردم دنیا و ورود اتباع بیگانه به کشورهای مختلف از جمله ایران گشته است که می تواند در مواردی زمینه ساز تعارض با منافع کشور میزبان و به وجود آورنده مسائل مختلف حقوقی باشد. بر این اساس هدف این پژوهش بررسی مسائل گوناگون حقوقی در رابطه با اخراج اتباع بیگانه از کشور ایران و چالش های مهم و اساسی مربوط به آن است. روش تحقیق: پژوهش حاضر بر اساس روش تحلیلی و بر پایه منابع کتابخانه ای نگاشته شده است. یافته ها و از نظر حقوق بین الملل هیچ دولتی موظف به پذیرش اتباع بیگانه و یا موافقت با ادامه حضور آنان در قلمرو خویش نیست و می تواند هرگاه حضور فرد خارجی را در تضاد با منافع خویش دید، او را اخراج کند. اختیار دولت ها دراین باره به صورت مطلق و ناشی از اصل حاکمیت دولت ها است ولیکن می توان از طریق بعضی اصول حقوق بین الملل مانند ممنوعیت استفاده ناروا از حق اخراج و رعایت اصل حسن نیت و اصل منع اعاده پناهندگان به تحدید اختیار دولت ها در اخراج بیگانگان پرداخت. ماهیت اخراج به این صورت است که وقتی مراجع دولتی یا قضایی تصمیم به آن می گیرند، با اجبار فرد بیگانه به خروج از کشور همراه می شود و اراده فرد در آن تاثیری ندارد. بحث اخراج اتباع بیگانه برای نخستین بار در ماده 274 قانون منسوخ مجازات عمومی مصوب 1304 مورد حکم قرار گرفت. در حال حاضر، قانون راجع به ورود و اقامت اتباع خارجه مصوب 1310 و قانون مجازات اسلامی مصوب 1392، احکامی را در زمینه اخراج اتباع خارجی پیش بینی کرده اند. اخراج اتباع می تواند قبل از ارتکاب جرم و به دلایلی مانند وجود حالت خطرناک در فرد و بعد از ارتکاب جرم و به عنوان مجازات تکمیلی باشد. پیش بینی اخراج بیگانه به عنوان مجازات تکمیلی که علاوه بر تحمل مجازات اصلی جرم ارتکابی است، برای اولین بار در قانون مجازات اسلامی 1392 پیش بینی گردید