ارتفاع شبیه سازی شده بیشتر از تمرین هوازی، مسیر سازشی مرتبط با PGC-1α را بطرف آنژیوژنز در بافت قلبی موش های نر نژاد ویستار پیش می برد

افزایش چگالی مویرگی عضله و قلب در اثر هیپوکسی و تمرین ورزشی یکی از عوامل موفقیت در فعالیت های ورزشی هوازی و همچنین پیشگیری و درمان بسیاری از بیماری ها می باشد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثرات ارتفاع شبیه سازی شده و تمرین هوازی بر آنژیوژنز و مسیرهای سازشی مرتبط با آن در بافت قلب بود.

30 سر موش نر نژاد ویستار، به طور تصادفی در 3 گروه 10 تایی: کنترل (C) ، هیپوکسی (H) و تمرین ورزشی (T) تقسیم بندی شدند. شرایط هیپوکسی، متناوب و نورموباریک و پروتکل تمرین هوازی بر روی نوارگردان با سرعت 26-22 متر در دقیقه و شیب 6 درجه، به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هفته طراحی شد. غلظت پروتئین های مرتبط با آنژیوژنز شامل گیرنده های فعال کننده ی تکثیر پراکسیزوم ها (PGC-1α) ، عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) و گیرنده مرتبط با استروژن (ERRα) با روش وسترن به لات اندازه گیری شد. داده ها با روش آماری ANOVA یک راهه با آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 تحلیل شدند. غلظت پروتئین PGC-1α و VEGFA در هر دو گروه تمرین و هیپوکسی نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت (001/0=P). همچنین شاخص PGC-1α بین گروه تمرین با هیپوکسی معنادار بود (017/0=P). ولی شاخص VEGFA، بین گروه تمرین با هیپوکسی معنادار نبود (461/0=P). و غلظت پروتئین ERRα، بین گروه کنترل با هیپوکسی معنادار بود (040/0=P) ولی بین گروه کنترل با تمرین (552/0=P) و تمرین با هیپوکسی (465/0=P) تفاوت معناداری مشاهده نشد.

تمرین هوازی و هیپوکسی محرک مناسب برای فعال کردن مسیرهای پیام رسانی آنژیوژنز می باشد و نقش هیپوکسی در فعال کردن مسیر آنژیوژنز وابسته به ERRα از طریق PGC-1α برجسته بود.