تاثیر 12 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا برIL-6 ، GLP-1 و پروفایل لیپیدی در بیماران دیابتی نوع دو چاق و لاغر

با توجه با اثر بخشی تمرین ورزشی در درمان دیابت نوع دو، و همچنین اثر بخشی تمرینات تناوبی در بهبود اختلال متابولیسم لیپیدها و کربوهیدرات در بدن انسان، هدف این پژوهش بررسی تاثیر 12 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا برIL-6 ، GLP-1 و پروفایل لیپیدی در بیماران دیابتی نوع دو بود. 80 شرکت کننده ی مرد این پژوهش (میانگین سنی 50-40 سال، میانگین قد، 175 سانتیمتر، و نمایه ی توده ی بدنی برای افراد چاق بالای 30 و برای افراد لاغر پایین از 22 کیلوگرم بر مترمربع) به طور داوطلبانه در تحقیق حضور یافتند و به هشت گروه (4 گروه تمرین تناوبی شدید و 4 گروه کنترل بدون تمرین) تقسیم شدند. نمونه گیری های خونی جهت اندازه گیری شاخص هایIL-6 ، GLP-1، نیمرخ لیپیدی و گلایسیمیک قبل و در هفته های 4، 8 و پس از برنامه ی تمرینی تناوبی با شدت بالا (شامل 60 ثانیه دویدن در شدت بالا (85-95% ضربان قلب ذخیره) بود که با دویدن به مدت 60 ثانیه در شدت پایین (55-60 درصد ضربان قلب ذخیره) در دوره ی ریکاوری جمع آوری و آنالیز شد. از آزمون های تحلیل کواریانس و t همبسته و همچنین ضریب همبستگی پیرسون برای تعیین ارتباط متغیرها با استفاده از نرم افزار SPSS و در سطح معنی داری P<0. 05 استفاده شد. پس از 12 هفته تمرین اثر زمان و تعامل بین زمان× گروه بر متغیرهای GLP-1 و IL-6 از لحاظ آماری معنی دار بوده است (05/0˂P). همچنین تفاوت معنی داری میان گروه ها بر اثر 12 هفته تمرین در این شاخص ها مشاهده شد. نیمرخ لیپیدی در گروه چاق دیابتی نوع دو و کنترل گلایسمیک در گروه های چاق با و بدون دیابتی که 12 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا را اجرا کرده بودند بهبود معنی داری را نشان دادند. در مجموع تمرین تناوبی با شدت بالا از طریق تغییر در سازوکارهای مختلف سبب بهبود در اختلال لیپیدیمی؛گلایسمی، التهابی و اشتهایی در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع دو می شود. از این رو محققان براساس یافته های این پژوهش پیشنهاد می کنند جهت بهبود سریع تر اختلالات متابولیکی در بیماران دیابتی نوع دو چاق می توان از روش تمرین تناوبی با شدت بالا استفاده نمود.