اثر یک جلسه فعالیت تداومی و تناوبی با شدت بالا بر میزان VEGF در بافت چربی موش های صحرایی چاق

فعالیت های تداومی و تناوبی علاوه بر کاهش وزن می توانند موجب تغییراتی در بافت چربی شوند. هدف از انجام این مقاله بررسی اثر یک جلسه فعالیت تداومی و تناوبی با شدت بالا بر میزان VEGFدر بافت چربی موش های نر ویستار چاق است. پس از هشت هفته رژیم پرچرب، 30سر موش با g/cm2 68/0 BMI: ، انتخاب شدند. فعالیت در گروه تناوبی با شدت بالا شامل 5 مرحله با شدت vVo2max 100% و 4مرحله با شدت vVo2max 30% بود. شدت در گروه تداومی نیز برابر با vVo2max 65% بود. دو گروه فعالیت خود را پس از 3 دقیقه گرم کردن شروع کردند. گروه کنترل هیچ فعالیتی نداشت. بلافاصله بعد از فعالیت ورزشی حاد موش ها بی هوش شدند، سپس بافت چربی زیر پوستی و احشایی آنها جمع آوری شد. برای تعیین غلظت VEGF از روش وسترن بلات استفاده شد. آزمون آماری ANOVA یک طرفه نشان داد، میزان VEGF در گروه تداومی افزایش 39 درصدی داشت (050/0 P=) ، درحالی که پس از فعالیت تناوبی با شدت بالا در بافت چربی احشایی کاهش یافت (012/0 P=). میزان VEGF به علت پایین بودن یا خطا در نمونه برداری در بافت چربی زیرپوستی قابل اندازه گیری نبود. فعالیت تداومی در افزایش VEGF موثر بود. احتمال دارد کاهش VEGF در گروه تناوبی به علت کاهش خون رسانی به بافت چربی در زمان فعالیت با شدت بالا باشد. با توجه به عملکرد نامناسب ظرفیت آنژیوژنیک در بافت چربی افراد چاق جهت تحریک سازگاری بیشتر و تشخیص دقیق، پیشنهاد می شود، تغییرات میزان VEGF در زمان های مختلف پس از فعالیت ورزشی اندازه گیری شود.