رابطه بین فاکتورهای فردی با دفعات و مدت بی خانمانی

بی خانمانی تجربه ای ناخوشایند است که برخی افراد خصوصا در شهرهای بزرگ به آن دچار می شوند. عوامل زیادی در پایداری بی خانمانی و تکرار آن تاثیرگذار است و شامل مجموعه زیادی از فاکتورهای فردی، خانوادگی، اقتصادی، اجتماعی و محیطی در زندگی فرد بی خانمان می شود. در این تحقیق رابطه برخی فاکتورهای فردی با دفعات و مدت بی خانمانی مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است. پژوهش حاضر یک تحقیق غیرآزمایشی و مقطعیست که با روش پیمایش و با ابزار پرسشنامه انجام گردیده است، نمونه آماری شامل صد بی خانمان (هشتاد مرد و بیست زن) که به تناسب جمعیت زنان و مردان بی خانمان مستقر در دو گرمخانه خاوران و لویزان وابسته به شهرداری تهران انتخاب شده اند. از پرسشنامه های موجود در زمینه بی خانمانی پرسشنامه محقق ساخته ای تولید گردید، سپس اعتبار صوری و روایی محتوا مورد سنجش قرار گرفت و تایید شد. همچنین به منظور اعتماد بیشتر این پرسشنامه به شیوه مصاحبه تکمیل گردید. بین ویژگی های فردی و دفعات بی خانمان شدن رابطه معنادار قوی مشاهده نشد که نشان از تکرار بی خانمانی صرف نظر سن، جنسیت، تاهل، میزان ارتباط با خانواده، وضعیت اشتغال و ونحوه تامین هزینه زندگی است. برخی شرایط و ویژگی های این افراد با مدت بی خانمانی رابطه معنادار نشان داد، از جمله با افزایش ارتباط و حمایت عاطفی و مالی خانواده مدت بی خانمانی کم شده است. همچنین اشتغال عامل مهمی در کوتاه شدن دوره بی خانمانی است. یافته های این تحقیق، نتایج مطالعات پیشین را تایید می کند و مجددا بر نقش مهم ارتباط و حمایت خانواده، ترک اعتیاد و اشتغال تاکید می ورزد. مسلما برنامه های توانمندسازی و بسترسازی برای رفع بیکاری به همراه ترک اعتیاد و ایجاد تعلق عاطفی و خانوادگی برای افراد بی خانمان می توانند کمک شایانی برای این گروه طرد شده از جامعه باشد که دوباره برای سلامت خود و جامعه تلاش کنند.