بررسی پدیدارشناسانه مفهوم هویت در بافت های تاریخی بوسیله مولفه های مکان در راستای طراحی بافت های جدید شهری

بافت های جدید باتوجه به هویت مندی بافت های تاریخی طراحی نمی شوند و این مسئله، اهمیت توجه به ارتقای هویت در بافت های جدید را آشکار می سازد، چراکه کمبود یا نبود این کیفیت، موجب عدم ارتباط انسان با محیط و شکل-گیری محیطی فاقد معنا و خوانایی می شود. نوشتار حاضر بعد از استخراج مولفه های هویت مکان از منابع معتبر و مشاهده ی میدانی، بدنبال اولویت بندی این مولفه ها در هویت مندی ساغری سازان به عنوان بافت قدیمی در شهر رشت می باشد تا از این طریق بتوان گامی جهت هویت مندشدن فضاهای جدید برداشت. همچنین باتوجه به اینکه هویت مکان از یک بعد عینی و یک بعد ذهنی تشکیل می شود، نگارنده بر آن شد تا با توجه به مطالعات قبلی، میزان تاثیر-گذاری بیشتر هر یک از مولفه های ذهنی یا عینی را در هویت مندی این بافت تاریخی مشخص کند. روش پژوهش، تحلیلی- تفسیری بوده و از طریق پیمایش میدانی در یک نمونه موردی صورت گرفته است. در گام نخست، مولفه های هویت مکان از منابع معتبر استخراج گردیده و با استفاده از پرسش نامه نظرات مردم برداشت شده است. سپس داده-های پرسش نامه ها در نرم افزار SPSS وارد گردیده که براساس تکنیک تحلیل عامل اکتشافی، متغیرها در یازده عامل تبیین کننده ی هویت مکان دسته بندی شده اند. پس از آن با توجه به اولویت بندی مولفه های هویت مکان که از تکنیک تحلیل رگرسیون چند متغیره ی خطی حاصل شد، راهکارهایی معمارانه برای افزایش هویت مکان در فضاهای جدید ارائه گردید. همچنین برخلاف مطالعات قبلی، مشخص شد که در هویت مندی بافت مورد مطالعه، معیارهای عینی نسبت به معیارهای ذهنی تاثیر بیشتری داشته اند. درنهایت نیز مدل مفهومی از مولفه های بدست آمده از تحقیق ارائه شد.