سنجش میزان تاب آوری محلات تاریخی در برابر زلزله و راهکارهای ارتقاء آن نمونه موردی : محله سنگ سیاه شیراز

امروزه جوامع در تلاش برای دست یابی به شرایطی هستند که در صورت وقوع بحران، بازگشت سریع آنها را به وضعیت پیش از بحران فراهم سازد. لذا در سال های اخیر بر تاب آوری بجای آسیب پذیری تاکید می شود. با توجه به احتمال وقوع زلزله در شهر شیراز و آسیب پذیری بافتهای تاریخی آن، پژوهش حاضر در صدد شناسایی عوامل موثر بر تاب آوری محله سنگ سیاه و ارائه راهبردهای ارتقاء تاب آوری محله در برابر زلزله است. ماهیت پژوهش، کاربردی و از نظر روش توصیفی و همبستگی و شیوه گردآوری داده ها کتابخانه ای و میدانی است. برای پردازش داده ها از نرم افزار SPSS وEXCEL و در تجزیه و تحلیل داده ها از تکنیک سوات و QSPMاستفاده شد. جامعه آماری شامل کلیه مردم ساکن محله، حجم نمونه 351 مورد و روش نمونه گیری تصادفی است. برای سنجش تاب آوری از مدل 4 بعدی (اجتماعی، اقتصادی، نهادی، کالبدی) ضمن ترکیب آن با مدل مکانی کاتر (DROP) و مدل اجتماع محور (CBDM) استفاده شد. بنا بر نتایج پژوهش: میزان تاب آوری محله سنگ سیاه 62/49 است. بعد کالبدی با01/60 دارای بیشترین و بعد اقتصادی با 53/39 دارای کمترین تاب آوری است. شاخص عملکرد نهادها و میزان خسارت دارای بیشترین اهمیت و شاخص نگرش و دسترسی دارای کمترین اهمیت هستند. میزان تاب آوری محله پایین؛ و بنا بر نتایج آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون و تحلیل مسیر بین مولفه های اجتماعی، اقتصادی، نهادی، کالبدی و افزایش تاب آوری محله سنگ سیاه رابطه معنی دار وجود دارد. همچنین، راهبردهای تهاجمی بعنوان راهبردهای برتر برای ارتقاء تاب آوری محله انتخاب شدند.