تاثیر تمرینات تداومی هوازی و تناوبی با شدت بالا بر رزیستین و مقاومت به انسولین در رت های دیابتی نوع دو

بافت چربی پپتیدهایی را ترشح می کند که در فرایندهای مختلف نقش دارند. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تداومی هوازی و تناوبی با شدت بالا بر سطوح رزیستین، انسولین و مقاومت به انسولین در رت های نر ویستار دیابتی نوع-2 بود. ابتدا 24 رت نژاد ویستار به دیابت نوع دو مبتلا شدند. در مرحله بعد، پس از آشناسازی با فضای تمرین، رت ها به صورت تصادفی به سه گروه مساوی 6 تایی کنترل، تداومی (20 دقیقه، 60 درصد سرعت بیشینه) و تناوبی شدید (2 دقیقه فعالیت با 80 % سرعت بیشینه، 2 دقیقه ریکاوری با 30% سرعت بیشینه) تقسیم شدند و به مدت هشت هفته و به صورت پنج روز در هفته تمرین داده شدند. بیان ژن رزیسیتن در بافت چربی احشایی و سطح پلاسمایی انسولین و گلوکز قبل و بعد از هشت هفته اندازه گیری شد. از آنوای یک راهه در سطح معناداری کمتر از 05/0 برای تحلیل آماری داده ها استفاده شد. تفاوت میانگین های قبل و بعد از دوره تمرین صرف نظر از نوع آن در همه فاکتورها از نظر آماری معنی دار بود (0.05>P). تمرینات تناوبی منجر به تغییرات معنی دار در همه فاکتورهای غیر از بیان ژنی رزیستین شد (05/0>P). بین تغییرات مقاومت به انسولین و بیان ژن رزیستین ارتباط معنی داری وجود داشت (0.63r=).  تحقیق حاضر نشان داد تمرین ورزشی عامل موثری بر مقاومت به انسولین و فاکتورهای مرتبط در دیابت می باشد و رزیسین نیز بر این فرایند موثر می باشد ولی به نظر می رسد داشتن تمرین منظم ورزشی عامل مهمتری از نوع آن برای تاثیرگذاری بر بیان رزیستین باشد.