دلالت آیه «و تعی ها اذن واعیه» بر امامت حضرت علی(ع) و پاسخ به شبهات ابن تیمیه

بر اساس روایات شیعه و اهل سنت و نیز دیدگاه مفسران اسلامی، مراد از «اذن واعیه» (گوش شنوا) در آیه دوازدهم سوره حاقه حضرت علی(ع) است. به اعتقاد مفسران فریقین تطبیق «اذن واعیه» بر حضرت علی(ع) بر کمال علم و دانش آن حضرت دلالت دارد، از این رو علمای امامیه آیه شریفه «و تعی ها اذن واعیه» را یکی از دلائل نقلی امامت آن حضرت دانسته اند. ابن تیمیه حدیث دال بر نزول آیه مذکور در شان حضرت علی(ع) را دروغ پنداشته و گفته است «اذن واعیه» اختصاص به ایشان نداشته و هر کسی می تواند با اطاعت از فرامین الهی مصداق آن باشد. ابطال این دو مدعای ابن تیمیه و اثبات استواری استدلال به این آیه شریفه، موضوع پژوهش این نوشتار است.