عملکرد نهادی و خروج نخبگان از کشورهای درحال توسعه و کمترتوسعه یافته (تحلیل نهادی تطبیقی 100 کشور مبدا)

در چارچوب نهادی- ساختاری، خروج نخبگان واکنشی به ساختار نامناسب موجود و عملکرد ضعیف نهادهای جامعه است که برخاسته از توسعه نامتوازن در کشورهای درحال توسعه و کمترتوسعه یافته می باشد. بنظر می رسد خروج نخبگان از این کشورها، عللی ساختاری و نهادی دارد که در مطالعات بین الملل با عملکرد نهادی مورد ارزیابی قرار می گیرد. بر مبنای تحلیل نهادی تطبیقی، بیشترین میانگین خروج نخبگان را کشورهای آسیای جنوبی (ایران، پاکستان، هند، سریلانکا، بنگلادش و نپال) تجربه کرده اند. داده های بین المللی نشان می دهند ایران در میان کشورهای آسیای جنوبی، بعد از هند بیشترین خروج نخبگان را داشته و در میان 100 کشور درحال توسعه و کمترتوسعه یافته، رتبه ششم بیشترین میزان خروج نخبگان را به خود اختصاص داده است. در این پژوهش، بی ثباتی سیاسی و فساد اقتصادی اثرگذارترین شاخص های عملکرد نهادی بر خروج نخبگان قلمداد می شوند. مهمترین تفاوت نهادی کشورهای مورد مطالعه در میزان خروج نخبگان از کشورهایشان، در عملکرد نهادی آنها نهفته است. عملکرد نهادی ضعیف نه تنها منجر به انتقال نهادی نخبگان به کشورهای پیشرفته گشته است، بلکه احتمال عدم بازگشت نخبگان به کشورهایشان را نیز تقویت می کند.