پیش بینی رضامندی زوجیت براساس سبک فرزند پروری در والدین دارای کودکان طیف درخودمانده وکودک عادی

اختلال طیف درخودمانده در طبقه بندی اختلال های فراگیر رشد قرار گرفته است. پژوهش حاضر با هدف پیش بینی رضامندی زوجیت براساس سبک فرزندپروری، در بین والدین کودکان طیف درخودمانده و عادی انجام شد. پژوهش حاضر یک مطالعه تحلیلی از نوع مقطعی بود. جامعه پژوهش حاضر را تمامی والدین کودکان دارای اختلال طیف درخودمانده، مشغول به تحصیل در مراکز آموزش و درمانی شهر کرمانشاه و والدین کودکان عادی مشغول به تحصیل در مدارس ابتدایی در سال 1395، تشکیل دادند. والدین دارای فرزند اختلال طیف درخودمانده (50 پدر و 50 مادر) به صورت نمونه گیری دردسترس و والدین دارای کودک عادی (50 پدر و 50 مادر) به صورت نمونه گیری خوشه ایانتخاب شدند. به منظور پاسخ به پرسش های تحقیق از پرسشنامه رضامندی زوجیت افروز و الگوی ارتباط والد-فرزند باقری استفاده شد. داده ها با استفاده از رگرسیون تحلیل شدند. نتایج به دست آمده از تحلیل رگرسیون نشان داد که متغیر «گروه» اولین متغیر معنا دار پیش بینی کننده رضامندی زوجیت بود. در مراتب دوم و سوم به ترتیب متغیرهای درهم تنیدگی (0٫001<p) و انعطاف ناپذیری (0٫05<p) پیش بینی معنادار برای رضامندی زوجیت بودند و. نتایج مشخص کرد بین متغیرهای پیش بین هم خطی چندگانه وجود ندارد و هریک نقش مستقلی در تبیین پراکندگی نمرات رضامندی زوجیت داشتند. دیگر مولفه های فرزندپروری نتوانستند در پیش بینی رضامندی زوجیت نقشی داشته باشد. از یافته های به دست آمده می توان نتیجه گرفت که در پیش بینی رضامندی زوجیت از میان متغیرهای بررسی شده، سه متغیر «گروه»، درهم تنیدگی و انعطاف ناپذیری دارای اهمیت بودند.