اثربخشی برنامه ریزی درمان دمانس مبتنی بر روش مونتسوری، بر کارکردهای شناختی بیماران مبتلا به آلزایمر

در راستای بهبود اختلالات پیش رونده شناختی در بیماری نورودژنراتیو آلزایمر، یک پروتکل توان بخشی شناختی با عنوان برنامه ریزی درمان دمانس مبتنی بر روش مونتسوری طراحی شده است. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی این روش در بهبود کارکردهای شناختی افراد مبتلا به آلزایمر اجرا گردید. طرح پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. تعداد 58 نفر از مبتلایان به بیماری آلزایمر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه آزمایش (روش مداخله: برنامه ریزی درمان دمانس مبتنی بر روش مونتسوری) و گروه گواه قرار گرفتند. ابزار سنجش شامل پرسشنامه معاینه مختصر وضعیت روانی یا MMSE (فولستین و همکاران، 1975)، آزمون درجه بندی بالینی زوال عقل یا CDR (موریس و همکاران، 1993)، آزمون غربالگری اختلال شناختی یا Mini-Cog (بورسون و همکاران، 2000) بود. داده ها توسط آزمون آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری و در نرم افزار آماری SPSS 24 در سطح معناداری 0٫05>P تجزیه وتحلیل شدند. نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که بین گروه آزمایش و گروه گواه از نظر عملکرد شناختی (نمرات معاینه مختصر وضعیت روانی، آزمون درجه بندی بالینی زوال عقل و آزمون غربالگری اختلال شناختی) تفاوت معنا دار وجود داشت (0٫001=P). یافته ها نشان داد که برنامه ریزی درمان دمانس مبتنی بر روش مونتسوری به عنوان مداخله غیردارویی موثر می تواند جهت بهبود کارکردهای شناختی مبتلایان به آلزایمر به کار گرفته شود.