تعیین اثربخشی آموزش روان شناختی مبتنی بر صلح بر کیفیت زندگی دانشجویان همراه با آنالیز موردی امواج مغز: یک مطالعه مقطعی

موضوع صلح ازجمله مسائل حائز اهمیت در علم روان شناسی و جامعه شناسی است. آموزش های مبتنی بر این سازه می تواند بسیاری از مشکلات روان شناختی درون فردی و بین فردی را حل نماید. هدف این پژوهش جست وجوی روابط بین متغیرهای روان شناختی موثر بر صلح، آزمون اثربخشی رویکرد آموزشی مبتنی بر صلح و بررسی موردی تغییرات امواج مغزی بوده است. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانشجویان دانشگاه اصفهان در سال تحصیلی 97-96 بودند؛ که در مرحله نخست پژوهش 70 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به شکل تصادفی در سه گروه جای گرفتند. در مرحله نخست، رویکرد آموزشی شکل گرفته بر اساس متغیرهای تعیین شده در پژوهش های قبلی با استفاده از پرسشنامه صلح بیرونی (نلسون، 2014)، مقیاس ادراک خود (نلسون، 2014) و نردبان کیفیت زندگی (سواتسکی و همکاران، 2010) مورد آزمون قرار گرفت. در مرحله دوم پژوهش، تاثیر آموزش مذکور بر امواج مغزی سه آزمودنی بررسی شد. یافته های مرحله نخست نشان داد که آموزش مبتنی بر صلح در قیاس با درمان استاندارد شناختی- رفتاری و گروه گواه توانسته است افزایش معنی دارتری در شاخص های رضایت از زندگی (001/0p <) و صلح درونی (001/0p <) و بیرونی (001/0p <) ایجاد کند. نتایج مرحله دوم نشان داد که میانگین موج تتا روندی افزایشی و میانگین موج بتا روندی کاهشی داشته است. کار روی احساسات صلح مدار مثل وقار، امنیت و رضایت از یک سو منجر به افزایش توجه فرد به مسائل ارتباطی شده و از سوی دیگر منجر به انعطاف پذیری در حل مسائل اجتماعی شده و نیز فعال شدن شبکه های ذهنی-ارتباطی مربوط به افکار و اهداف صلح محور و ارتقاء سلامت فرد را تسهیل کرده است.