بررسی انتقادی پژوهش های هرمنوتیکی پست مدرنیستی در باب تاریخ

دانش تاریخ، تاریخ نگاری و معرفت تاریخی همواره یکی از موضوعات تحقیقاتی و مطالعاتی بسیار مورد علاقه صاحب نظران و اندیشمندان پست مدرن در غرب و برخی شارحان آنها در ایران بوده است. اندیشه های پست مدرنیستی که برآمده از نحله های فکری هرمنوتیکی بود، جنبشی بود علیه دیدگاه های به شدت پوزیتیویستی، قطعیت گرا و عینیت باور به ویژه در علوم انسانی. صاحبان و واضعان این اندیشه، با بازتعریف دانش تاریخ و معرفت تاریخی، مدعی شده اند هرگونه شرح و توصیف رویدادهای گذشته در حکم ارائه تاویلی از آنها است و گذشته هرگز به طور کامل و دقیق بازشناختنی نیست. اما واقعیت آن است که پذیرش و کاربست دیدگاه هرمنوتیکی پست مدرنیستی در تاریخ، در حکم رسیدن به شکاکیت مطلق و ویران کردن پایه های دانش تاریخ و بی اعتبار کردن آن است. از این رو در این پژوهش تلاش شده تا این دیدگاه ویرانگر و نسبیت گرا بر اساس متن سه کتاب رساله تاریخ نوشته بابک احمدی، بازاندیشی تاریخ نوشته کیت جنکینز و زمان و حکایت نوشته پل ریکور، از نظر محتوا، مورد بررسی انتقادی قرار گیرد. یافته های پژوهش نشان می دهد دیدگاه هرمنوتیکی پست مدرنیستی تاریخ حاوی تناقضاتی است که هویدا شدن آنها محقق تاریخ را در پذیرش مدعای این دیدگاه، دچار تردید جدی خواهد کرد.