خط مشی آمایش در بخش کشاورزی؛ نقدهایی از منظر عدالت

عرصه ی کشاورزی به عنوان یک حوزه علمی همانند دیگر عرصه های زندگی اجتماعی نیازمند رویکردهای برنامه ریزی مناسبی است ‏که ضمن توجه به مصالح ملی، مبتنی بر نگاه فضایی به ظرفیت های منطقه ای باشد تا علاوه بر رشد اقتصادی، مانع بروز عدم تعادل های ‏منطقه ای و بی عدالتی گردد؛ چراکه ظهور بی عدالتی، موجبات تضعیف قوام اجتماعی را فراهم می کند. آمایش سرزمین که از رویکردهای ‏برنامه ریزی فضایی است، مدعی توجه به رشد استعدادهای منطقه ای و رفع عدم تعادل است. اما در این که چه تصوری از عدالت را ‏یدک می کشد و اینکه در مبانی خود، از کفایت نظری و عدم ابهام بهره می برد، محل سوال است. پژوهش حاضر، آمایش سرزمین را از ‏منظر عناصر ماهوی عدالت تحلیل کرده و نشان می دهد که آمایش، از ابهاماتی نسبت به عدالت رنج می برد. بنابراین خط مشی گذاران ‏عرصه کشاورزی که دغدغه عدالت دارند، باید نسبت به این ابهامات و سوالات آگاه باشند. پژوهش حاضر، به روش موردکاوی کیفی، ‏آمایش سرزمین را از منظر عناصر ماهوی عدالت تحلیل کرده و نشان می دهد که آمایش، از ابهاماتی نسبت به عدالت رنج می برد. ‏بنابراین خط مشی گذاران عرصه کشاورزی که دغدغه عدالت دارند، باید نسبت به این ابهامات و سوالات آگاه باشند.‏