اثر پیش آماده سازی تمرین های استقامتی بر تعادل رت های مبتلا به پارکینسون دارای استرس پریناتال

بیماری پارکینسون یک بیماری اختلالی در سیستم عصبی به علت تخریب نورون های دوپامینرژیک است. سیستم دوپامینرژیک به اختلالات عصبی ناشی از قرار گرفتن در معرض عوامل استرس زای اولیه حساس می باشد. تجارب مثبت حرکتی یکی از قدرت مندترین درمان ها برای افزایش نوروپلاسیتیستی و عملکرد حرکتی در هر زمان از زندگی است. هدف از این پژوهش بررسی اثر پیش آماده سازی تمرین های استقامتی بر تعادل رت های مبتلا به پارکینسون دارای استرس پریناتال بود. در این مطالعه تجربی، 48 نوزاد رت نر30 روزه که نیمی از آنها تحت استرس پریناتال قرار گرفته بودند به طور تصادفی در 8 گروه؛ بدون استرس(کنترل، شم، پارکینسون، تمرین های استقامتی+ پارکینسون) و با استرس(کنترل، شم، پارکینسون، تمرین های استقامتی+ پارکینسون) تقسیم شدند. پس از 8 هفته تمرین های استقامتی، جهت ایجاد مدل پارکینسونی، موش ها جراحی استریوتاکس گردیدند. بعد از سه هفته از آزمون آپومورفین جهت تشخیص پارکینسون و از آزمون تعادل balance beam جهت ارزیابی تعادل استفاده شد. داده ها با آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد تمرین های استقامتی باعث تعادل بهتر در هر دو گروه با و بدون استرس پریناتال شد(05/0p<). هم چنین استرس پریناتال باعث کاهش تعادل شد، اما این کاهش معنی دار نبود(059/0=p) و نیز استرس پریناتال باعث کاهش اثرات سودمند ورزش بر آزمون تعادل شد(05/0p<). با توجه به یافته های پژوهش به نظر می رسد استرس پریناتال باعث کاهش تعادل رت های پارکینسونی می گردد و تمرین های استقامتی اثرات منفی استرس پریناتال را کاهش داده که به دنبال آن کاهش اثرات منفی پارکینسون بر تعادل مشاهده می شود.