ارزیابی الهیات سلبی در حوزه هستی شناسی صفات الهی دراندیشه ابن میمون یهودی

«الهیات سلبی» نظریه ای مهم و پرطرفدار در حوزه «زبان دین» در میان الهی دانان یهودی، مسیحی و مسلمان است. الهیات سلبی در سه حوزه هستی شناسی، معرفت شناسی و معناشناسی صفات الهی مطرح است که میان آنها پیوند ناگسستنی برقرار است. از رهگذر این جستار مشخص می شود که به باور ابن میمون، لازمه الهیات ایجابی زیادت، تعدد قدما است، و لازمه الهیات ایجابی عینیت، برگشت گزاره های صفات الهی به هوهویت است. ابن میمون با تکیه بر بساطت ذات الهی، به نفی صفات ذاتی ثبوتی الهی پرداخته و به باور وی، خداوند هیچ گونه صفت ذاتی به وجهی از وجوه و در هیچ حالی ندارد. وی الهیات سلبی و نفی صفات ذاتی از ذات الهی را بدیهی می داند. اندیشه های ابن میمون از جهات مختلفی قابل ارزیابی است که شاخص ترین آنها فقدان تصویر صحیحی از نظریه عینیت در نگاه ایشان است.