ارتباط تاب آوری با کیفیت زندگی حرفه ای در پرستاران بخش های ویژه

مواجه مکرر پرستاران با شرایط دردناک و رنج آور بیماران در بخش های ویژه می تواند منجر به کاهش کیفیت زندگی حرفه ای در آنان گردد که خود می تواند زمینه ساز آسیب های روانی، همچون افت کیفیت مراقبت و برآیندهای مراقبت از بیماران شود. با توجه به اهمیت تاب آوری در تحمل شرایط دشوار، پژوهش حاضر با هدف تعیین تاب آوری و ارتباط آن با کیفیت زندگی حرفه ای در پرستاران بخش های ویژه انجام شده است. این پژوهش یک مطالعه توصیفی- همبستگی است که در آن 200 نفر از پرستاران شاغل در بخش های ویژه بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی بیرجند در استان خراسان جنوبی به روش سرشماری در سال 1397 وارد مطالعه شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه تاب آوری Connor و Davidson و پرسشنامه کیفیت زندگی حرفه ای Stamm استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی شامل (تی تست، آنالیز واریانس و کروسکال والیس) در SPSS نسخه 16 انجام گرفت. میانگین نمره کل تاب آوری 39/20 ± 31/60 بود. میانگین نمره سه بعد کیفیت زندگی حرفه ای، خستگی از شفقت 13/9 ± 54/34، فرسودگی شغلی 70/5 ± 06/24 و استرس آسیب زای ثانویه 86/7 ± 49/26 بود. همچنین بین تاب آوری و خستگی از شفقت ارتباط معکوس و معنی داری مشاهده شد (r=-0/44)(p=0/001)  با توجه به سطح متوسط ابعاد کیفیت زندگی حرفه ای، توجه بیشتر به عوامل موثر بر کیفیت زندگی حرفه ای ضروری است. همچنین نظر به ارتباط معنی دار بین تاب آوری و خستگی از شفقت کیفیت زندگی حرفه ای آموزش راهکارهای تقویت تاب آوری در برنامه آموزشی پرستاران و دانشجویان پرستاری توصیه می شود.