رابطه سواد سلامت و نظریه رفتار برنامه ریزی شده با رفتارهای خودمراقبتی در بیماران دیابتی نوع دو

خودمراقبتی در بیماران دیابتیک به پیشگیری از عوارض و بهبود کیفیت زندگی آن ها کمک قابل توجهی می کند. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین سواد سلامت، سازه های نظریه رفتار برنامه ریزی شده (TPB) با خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در شهرستان صومعه سرا انجام گرفت. پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی مقطعی بود که از مهر تا آذرماه 1396 انجام شد. 166 نفر از بیماران دیابتیک داوطلب تحت پوشش مراکز بهداشتی درمانی شهرستان صومعه سرا با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای برای شرکت در مطالعه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم اطلاعات دموگرافیک، مقیاس های روا و پایایی مرتبط با سازه های TPB، پرسشنامه سواد سلامت و پرسشنامه خودمراقبتی بودند. داده ها با نرم افزارSPSS  ویرایش23 و Lisreal  ویرایش 8/8 و آزمون های همبستگی پیرسون و آنالیز مسیر تحلیل شدند.  میانگین سنی نمونه ها 9/5±57/3 سال و 58/4 % بیماران زن بودند. میانگین سواد سلامت در زنان به طور معناداری بالاتر از مردان بود (0/021=P) و در بیماران با میزان تحصیلات بیشتری نیز به طور معناداری بالاتر بود (0/026=P). میانگین نگرش، هنجارهای انتزاعی و قصد بین بیماران با سواد سلامت پایین و کافی اختلاف معنادار را نشان داد (0/05< P). بیماران با سواد سلامت پایین و کافی از لحاظ رعایت رژیم غذایی (0/07=P) و فعالیت جسمانی (0/017=P) با یکدیگر اختلاف معناداری داشتند. متغیرهای نگرش (0/38=β)، کنترل رفتاری (0/29=β)و هنجارها (0/19=β) به ترتیب مهم ترین پیش بینی کننده قصد رفتاری بودند(0/05< P). ارتباط بین سواد سلامت و متغیرهای روان شناختی نگرش، هنجارهای انتزاعی و کنترل رفتاری درک شده با خودمراقبتی در بیماران دیابتی معنادار بود، بنابراین، توجه به متغیرهای مذکور در طراحی مداخلات آموزشی ضروری به نظر می رسد.