بررسی اثربخشی آموزش مغزی با بهره گیری از تیراندازی مجازی و واقعی بر مهارت تیراندازی دانشجویان یک دانشگاه نظامی

آموزش با کیفیت ، سریع و با صرفه نیرو های نظامی مبتدی یکی از دغدغه های حوزه نظامی در کشور های مختلف است و استفاده از یافته های روانشناختی و فناورانه با سرعت روز افزونی در این حوزه در حال گسترش است. از این جهت هدف این پژوهش تعیین و مقایسه میزان اثربخشی آموزش مغزی (نوروفیدبک) با بهره گیری از آموزش تیراندازی به صورت واقعی و مجازی در بهبود دقت تیراندازی دانشجویان یک دانشگاه نظامی بود. این مطالعه یک طرح شبه آزمایشی شامل دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری دانشجویان یک دانشگاه نظامی بودند که تعداد 45 نفر به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی تصادفی در دو گروه آزمایشی (تیراندازی واقعی و مجازی) و یک گروه کنترل جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها امتیازاتی بود که افراد پس از 30 شلیک به سیبل در فاصله 10 متری کسب می کردند. گروه های آزمایشی بعد از پیش آزمون مداخلات آزمایشی را دریافت کردند که شامل 10 جلسه آموزش مغزی در کنار آموزش و تمرین تیراندازی با اسلحه واقعی (گروه آزمایشی اول) و مجازی (گروه آزمایشی دوم) بود. پروتکل آموزش مغزی شامل تقویت موج آلفا در نقطه T3 بود. پس از آموزش های مغزی و تیراندازی پس آزمون از آزمودنی ها به عمل آمد و بعد از گذشت یک ماه از هر سه گروه آزمون پیگیری به عمل آمد و یافته ها در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تحلیل شدند.  آموزش نوروفیدبک در هر دو گروه آزمایشی (تیراندازی واقعی و مجازی)در مقایسه با گروه کنترل منجر به بهبود نمرات تیراندازی در آزمودنی ها شده بود. بین میزان کاهش خطای تیراندازی گروه ها در مرحله ی پیش آزمون- پس آزمون و پیش آزمون- پیگیری (001/0>P) تفاوت معناداری وجود داشت. در ادامه آزمون تعقیبی توکی به منظور مقایسه میزان اثربخشی گروه های آزمایشی انجام شد که بیانگر عدم تفاوت معنادار دو گروه آزمایشی (آموزش مغزی با سلاح واقعی و نیز آموزش مغزی در شرایط واقعیت مجازی) در کاهش خطای تیراندازی دانشجویان دانشگاه بود. آموزش مغزی همراه با آموزش تیراندازی (مجازی و واقعی) منجر به پیشرفت معنادار تیراندازی در افراد تحت آموزش می شود. همچنین از آنجایی که اجرای مداخلات در هر دو گروه مجازی و واقعی اثربخشی معناداری داشت می توان از آموزش تیراندازی مجازی برای آموزش افراد مبتدی بهره برد.