اثربخشی روایت درمانی گروهی بر انعطاف پذیری شناختی دختران نوجوان بدسرپرست مراکز بهزیستی مشهد

نوجوانان بدسرپرست با اختلالات رفتاری هیجانی بیشتری در مقایسه با سایر افراد عادی مواجه اند و به دلیل زندگی در محیطی نامناسب، فاقد مهارت های لازم برای زندگی در جامعه هستند. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی روایت درمانی گروهی بر انعطاف پذیری شناختی دختران بدسرپرست مراکز بهزیستی مشهد بود. طرح پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری تمام نوجوانان دختر بدسرپرست مراکز بهزیستی مشهد بودند که بیست نفر با نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی و گواه قرار گرفتند و با گروه آزمایش، هشت جلسه روایت درمانی نود دقیقه ای کار شد. ابزار سنجش شامل پرسش نامه انعطاف پذیری شناختی دنیس و وندروال بود. از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون t و تحلیل کوواریانس) در نرم افزار SPSS نسخه 22 به منظور تحلیل نتایج استفاده شد. سطح معناداری در آزمون ها برابر با 0٫05 در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که در پیش آزمون، میانگین انعطاف پذیری شناختی گروه آزمایش از 13٫47±69٫4 به 93٫8±13٫75 در پس آزمون افزایش معناداری یافت (0٫001>p). نمرات زیرمقیاس های «جایگزین هایی برای رفتارهای انسانی» و «کنترل» در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه در پس آزمون به طور معناداری افزایش یافت (0٫001>p)؛ اما در زیرمقیاس جایگزین ها تفاوت و افزایش معناداری یافت نشد (0٫068=p). با توجه به یافته های به دست آمده، روایت درمانی گروهی بر انعطاف پذیری شناختی دختران موثر است و پیشنهاد می شود که از این روش برای نوجوانان بدسرپرست استفاده شود.