مقایسه مشارکت در عادت های زندگی بین کودکان نشانگان داون هفت تا 13 ساله و کودکان سالم

مشارکت در عادت های زندگی دوران کودکی برای رشد سلامت، اعتمادبه نفس، مهارت ها و ارتباطات همه کودکان، بدون توجه به توانایی یا ناتوانی، امری اساسی است. نقص مشارکت می تواند منجر به انزوا و گوشه گیری شده و تاثیر عمیقی بر کودکان بگذارد. هدف از این پژوهش، مقایسه مشارکت کودکان نشانگان داون هفت تا 13 ساله در عادت های زندگی با گروه همسالان بود. این مطالعه توصیفی- تحلیلی و از نوع مقطعی است. جامعه آماری پژوهش، 36 کودک مبتلا به نشانگان داون هفت تا 13 سال در حال تحصیل در مدارس استثنایی شهر اسلام شهر (18 دختر و 18 پسر) و همتایان هفت تا 13 سال عادی آن ها بود. از پرسش نامه LIFE-H به منظور ارزیابی مشارکت کودکان استفاده شد. در یافته های این مطالعه، تفاوت آماری معناداری در میانگین رتبه مشارکت در کودکان نشانگان داون و عادی در عادت های تغذیه (0٫64=p) مشاهده نشد. همچنین، در هر دو گروه، بیشترین امتیاز پرسش نامه مربوط به حیطه روابط بین فردی (میانگین داون=4٫7 و میانگین عادی=4٫9) و کمترین امتیاز مربوط به حیطه کار (میانگین داون=2٫72 و میانگین عادی=2٫97) بود. در میانگین نمره کل عادت های زندگی دختران و پسران نشانگان داون و عادی تفاوت آماری معناداری مشاهده شد (0٫001>p). با استناد به یافته های این پژوهش، نتیجه می گیریم که نمره کل مشارکت در عادت های زندگی در کودکان نشانگان داون در مقایسه با کودکان عادی، کمتر است؛ ولی نمره مشارکت در بعضی از حیطه های عادت های زندگی (مثل مشارکت در عادت های تغذیه) با کودکان عادی همسال خودشان یکسان است.