مطالعه کیفی ارتباط غیر کلامی معلم و درک زبان آموزان ایرانی به عنوان زبان خارجی از یادگیری زبان

یکی از جنبه های قابل توجه ارتباط ، جنبه غیر کلامی آن می باشد. ضرورت دنیای امروز برای یک ارتباط طبیعی ، تمام افراد را بر می انگیزد تا یک زبان را با تمام ویژگی های آن یاد بگیرند. این ویژگی ها شامل جنبه کلامی و غیر کلامی آن زبان می شود. در این تحقیق تلاش بر آن بوده تا این بعد از آموزش زبان در بافت ایران مورد مطالعه قرار گیرد. یافته ها حاکی از آن است که چهار دسته اصلی از ارتباطات غیر کلامی شامل: حرکات دست، ارتباط چشمی، حالات صورت و زیرو بم صدا به ترتیب بیشترین و کمترین میزان استفاده را داشته اند. به علاوه نتایج نشان می دهد که استفاده ی معلم از ارتباط غیر کلامی به زبان آموز کمک می کند تا از بافت یادگیری بیشتر بهره برد. همچنین نتایج نمایانگر آن است که چگونه ممکن است ارتباط غیر کلامی به ابعاد گوناگون یادگیری زبان (واژگان، گرامر و تلفظ) کمک کند. شواهد دال بر آن است که بیشتر زبان آموزان از ارتباط غیر کلامی بهره می برند اما به میزان متفاوت. بر اساس نظرات زبان آموزان شش مضمون در قالب نقش های معلم به دست آمد: معلم به عنوان مصنف، معلم به عنوان سازنده ، معلم به عنوان آینه، معلم به عنوان هدایت کننده، ، معلم به عنوان مشاور، و معلم به عنوان صدا پرداز.