تاثیر پارامترهای ژئوتکنیکی بر ارزیابی اثرات توسعه بر محیط زیست، مطالعه موردی: کارخانه سیمان آبیک

امروزه ارزیابی اثرات توسعه بر محیط زیست یکی از راه های قابل قبول برای دست یابی به اهداف توسعه پایدار است و می تواند به عنوان یک ابزار برنامه ریزی، اثرات بالقوه محیط زیستی که در نتیجه اجرای پروژه های عمرانی و توسعه، پدیدار می شوند را شناسایی و گزینه های منطقی برای حل آن ها را انتخاب کند. در سال های اخیر احداث کارخانه های سیمان در کشور رشد فزاینده ای داشته است که اصولا به جنبه های اقتصادی آن ها نسب به جنبه محیط زیستی بیشتر توجه می شود، در حالی که این صنعت می تواند اثرات منفی قابل توجهی علاوه بر محیط زیست بر روی مسایل ژئوتکنیکی منطقه نیز داشته باشد. در این تحقیق با استفاده از منابع موجود و بررسی های میدانی، آثار محیط زیستی و ژئوتکنیکی کارخانه سیمان آبیک که یکی از بزرگ ترین مجموعه های تولید سیمان در کشور می باشد، توسط ماتریس ایرانی و عکس های هوایی مورد بررسی قرار گرفته است. هر چند سالیان متمادی است که این مجموعه احداث شده است ولی یک ارزیابی محیط زیستی از شرایط موجود می تواند گویای اثرگذاری یک مجموعه تولید سیمان در طی گذشت زمان بر روی منطقه و محیط زیست باشد. نتایج نشان می دهد که بیشترین اثر منفی بر روی توپوگرافی منطقه با ارزش کیفی «تخریب یافته» می باشد که این موضوع علاوه بر اثرگذاری بر روی محیط زیست، بر روی شرایط ژئوتکنیکی منطقه نیز اثرگذار است. با توجه به وجود گسل های فعال در منطقه تغییرات توپوگرافی مخاطرات محیط زیستی و ژئوتکنیکی شدیدی را به همراه خواهد داشت. نتایج این تحقیق نشان می دهد که تغییرات توپوگرافی ناشی از فعالیت های توسعه ای کارخانه سیمان آبیک که یکی از فاکتورهای ژئوتکنیکی است، موجب کاهش ضریب گسیختگی شیب به میزان 01/0 می شود که در اثر وقوع زلزله احتمالی شیب های منطقه تغییرمکان بیشینه ای در حدود 824 سانتی متر را تجربه می کنند.