تاملی بر راهکارهای ارتقاء اثرگذاری دانشگاه در امنیت جامعه ای جمهوری اسلامی ایران

سیر تحولات علمی دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی، منجر به پدیدار شدن دانشگاه های جامعه محور؛ با رویکرد اثرگذاری و برخورداری از کارکردهای ثبات بخش در جامعه شد. مقصود از کارکرد ثبات بخش دانشگاه، امنیت جامع های است. پژوهش حاضر به روش ترکیبی اکتشافی با هدف شناسایی راهکارهای ارتقاء اثرگذاری دانشگاه در امنیت جامع های ج.ا.ایران انجام شده است. ابتدا در بخش کیفی صاحب نظران حوزه پژوهش مورد مصاحبه قرار گرفتند. نتایج تحلیل محتوا و کدگذاری مصاحبه ها 88 نشانگر را شناسایی نمود. نشانگرها در غالب 7 بعد «استادان به مثابه معماران آموزش آگاهی و زیست مسئولانه»، »دانشجوپروری با هدف خلافیت و امتداد نظم«، «فضا و محیط دانشگاهی به مثابه مهم ترین مکان تجلی مناسبات جامعوی»، «مدیریت کارآمد و رضایت آفرین»، «آموزش حقوق و مسئولیت شهروندی»، «پژوهش با روش جدید در مسائل جدید» و «ترویج فرهنگ مدار و عدالت خواهی به سوی جامعه ایمن و پایدار» طبقه بندی شدند. در بخش کمی بر اساس ابعاد و نشانگرهای شناسایی شده، پرسشنامه طراحی و در بین 170 نفر از متخصصین حوزه تحقیق توزیع گردید. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده بیانگر آن است که مهمترین راهکارهای اثرگذاری دانشگاه در ارتقای امنیت جامعه در ابعاد هفت گانه بالا عبارتند از: «شکل دهی اجتماعات علمی در دانشگاه»، «بازنگری سیستم جذب و ارتقاء استاد مبتنی بر اهمیت به فعالیت های مدنی و ارائه خدمات اجتماعی»، «لحاظ نمودن فعالیت های اجتماعی و مدنی دانشجویان در ارتقاء به مقاطه تحصیلی بالاتر»، «بازاندیشی نسبت به ارزش های نهادین دانشگاهی»، «ارتباط آموزش ها با حوزه عمل و نیازهای جامعه»، «انجام پژوهش های مداخله نگر در حوزه آسیب های اجتماعی» و «ایجاد سازگاری بین دانشگاه و جامعه پیرامونی».