مشروعیت قطع اقدامات حمایتی از بیماران مبتلا به مرگ مغزی در فقه اهل سنت

مرگ مغزی اصطلاحی پزشکی و به معنی توقف غیر قابل برگشت کلیه اعمال مغزی است. از آنجا که در قواعد حقوق اسلامی، واقعیت مرگ و حیات، موضوع حکم شرعی قلمداد شده، احراز مرگ مغزی در جهت رعایت حدود الهی حائز اهمیت می نماید؛ فقی هان معاصر اهل سنت دیدگاه های مختلفی در این باره بیان داشته اند که به سه گروه موافقان و مخالفان مرگ مغزی و گروه بینابین تقسیم می شوند. برخی از فقی هان، مرگ مغزی را از جهت حرمت نفس انسانی و بر اساس اصولی، چون اصل استصحاب و ملاحظه عرف عام، مرگ مسلم ندانسته و به دنبال آن جداکردن دستگاه های احیا کننده از بیمار و برداشت اعضای او را جایز نمی دانند، ولی گروه دوم، مرگ مغزی را از باب فقدان حیات انسانی و بر اساس نظریه کمیسیون پزشکی که همان عرف خاص است، مرگ مسلم و جداکردن دستگاه های احیا از بیمار و برداشت اعضای او را جایز می دانند و برخی دیگر مرگ مغزی را یکی از مصادیق مرگ قطعی می دانند، ولی از جهت برخی احکام فقهی حقوقی فرد دچار مرگ مغزی شده را در حکم میت به شمار نمی آورند.