تاثیر مداخله گروهی مبتنی بر برنامه دی روزیر بر کاهش مشکلات برون ریزی شده کودکان مبتلا به اتیسم با عملکرد بالا

با توجه به افزایش میزان شیوع اختلال طیف اتیسم، متخصصان نیازمند دسترسی و بررسی برنامه هایی هستند که با هدف بهبود مشکلات اساسی این کودکان طراحی شده اند. پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی مداخله گروهی مبتنی بر برنامه دی روزیر بر کاهش مشکلات برون ریزی شده کودکان مبتلا به اتیسم با عملکرد بالا پرداخته است. این پژوهش در چارچوب طرح تک آزمودنی و با استفاده از روش (A-B-A) اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش از کودکان مبتلا به اتیسم با عملکرد بالا در شهر اصفهان تشکیل می شد. با استفاده از نمونه گیری هدفمند، 3 دانش آموز انتخاب شدند. خط پایه عملکرد آنان با استفاده از خرده مقیاس مشکلات برون ریزی شده (مقیاس درجه بندی بهبود مهارت های اجتماعی SSIS) ترسیم شد. جلسات آموزشی در قالب 20 جلسه 40 دقیقه ای به وسیله محقق برگزار گردیدند. ارزیابی ها حین درمان، و به منظور پیگیری نتایج آموزش، یک ماه بعد به وسیله مربی ویژه این کودکان به عمل آمد. براساس نتایج تحلیل دیداری داده ها، این برنامه در زمینه کاهش مشکلات رفتاری برون ریزی شده درصد داده های ناهمپوش (PND) برای آزمودنی ها به-ترتیب، %100، %71/85، %100) موثر بوده است. نتایج به دست آمده از درصد داده های بالاتر از میانه (PEM)، جفت های ناهمپوش(NAP)، تای کندال همراه با یو مان ویتنی (TauU) (حداقل %85) حاکی از اثربخشی این برنامه است. بر این اساس، بهبود مهارت های اجتماعی در بافت گروهی و با ترکیب روش های شناختی رفتاری و یادگیری اجتماعی، رشد تجارب ارتباطی مثبت و کاهش مشکلات رفتاری را برای این گروه از کودکان به دنبال خواهد داشت.